Stel(sel)

Stelt u zich eens voor dat u ergens werkt en dat u per half uur anders betaald wordt voor hetzelfde werk. We zullen als voorbeeld nemen dat u bij het ministerie van VWS werkt en dat elke politieke partij u een ander tarief geeft. U moet als u voor de ene werkt eerst goedkeuring vragen voor een bezigheid die dag en voor een ander niet. Ook de tijd voor dezelfde opdracht verschilt per partij en soms wordt een taak helemaal niet vergoed. U vergadert in uw vrije tijd en wordt geacht alle taken even goed te doen ook al verschilt de beloning. Elk jaar moet u bekijken welke partijen bij elkaar zijn gaan zitten en elke dag opzoeken welke eisen ze aan uw werk stellen. U kunt overwegen zzp’er te worden, maar dit wordt u van alle kanten lastig gemaakt.

Of stel u gaat naar de kapper en daar hangt een lijst met twaalf verschillende prijzen voor dezelfde knipbeurt door dezelfde persoon. En misschien mag u uw haar wel laten knippen, maar kleuren niet. Voor een permanent dient u eerst een aanvraag in te dienen.

Dit is wat er gebeurt in de zorg. Als zorgaanbieder hebben we te maken met heel veel verschillende regels en tarieven ondanks dat er meer eenduidigheid was afgesproken. Het berekenen van een behandelindex wordt ondanks beloftes nog steeds per zorgverzekeraar gedaan. Niet voor ieder moeten die cijfers zoals ook van patiëntervaringen op een presenteerblaadje aangereikt worden. Ze hebben echter grote consequenties.

‘Misschien kunnen we van de patiënt een robot maken die kan wachten op onze zorg’

Wat we daarnaast zien is dat het lijkt of er steeds meer mensen aan de zorg verdienen, naast in de zorg. We hebben natuurlijk onze kosten voor huisvesting en onderzoeks- en behandelmateriaal. Daarnaast hebben we te maken met herhaaldelijke kosten voor software, privacyregels, enquêtes, audits, registers etc. Daar lopen de kosten van op. En wat onbetaalde tijd betreft kunnen we ook een heel rijtje opnoemen.

De werkdruk is hoog. Op ons wacht geen computer, maar een mens die zorg nodig heeft. Natuurlijk zetten we technologie in, maar ook daarvoor is tijd nodig en menskracht. Toch lijkt men te denken dat de inzet van technologie de toekomst is. Misschien kunnen we van de patiënt een robot maken die kan wachten op onze zorg.

Verschillende regels, verschillende tarieven tot zelfs zeer ondermaats aanbod. Naar de klant toe lijkt men trots op zeer scherpe inkoop in de zorgmarkt. Maar net als voor de schaafloper die niet aan het rondje meebetaalt maar gulzig zijn glas leegdrinkt, kan ik daar geen begrip voor opbrengen. Investeren in kwaliteit kan alleen met voldoende middelen. Niet tekenen is een optie met consequenties voor praktijk en klant. Daarin lijkt één partij beschermd te worden en dat is noch de zorgaanbieder, noch de patiënt.