Stem

Het zal de meeste arts-assistenten wel bekend voorkomen: wanneer je een ander specialisme in consult wilt vragen, kan het soms heel wat voeten in de aarde hebben voordat je die andere specialist daadwerkelijk aan het bed van je patiënt hebt staan. Dat is  zelden een kwestie van onwil, maar veel eerder te wijten aan het feit dat die arts ook zijn eigen patiënten heeft die behandeld moeten worden.

Sommige specialisten zijn er berucht om dat ze rustig een paar dagen later pas langskomen. Uiteraard gaat het dan nooit om een spoedgeval, maar als de behandeling – en dus de ontslagdatum – van een patiënt afhankelijk is van het oordeel van deze consulent, kunt u zich voorstellen dat niemand hier gelukkig mee is.

Vandaag heb ik een consult voor de cardioloog. Een man van 85 met uitgezaaide kanker en misschien ook een beetje hartfalen, waarbij hij kortademig is. Veel eer valt daar – met alle respect voor de patiënt – natuurlijk niet meer aan te behalen, maar ik zou meneer graag nog wat kwaliteit van leven bieden in zijn laatste maanden. Misschien kunnen we zijn medicatie aanpassen, zodat hij minder benauwd wordt.

Niet bepaald een consult waar een cardioloog enthousiast van wordt. Ik verwacht hem dan ook op zijn vroegst pas morgen.

Groot is dan ook mijn verbazing als er vijf minuten na mijn telefoontje een assistent cardiologie voor mijn neus staat. Hij kijkt meneer na, overlegt kort met de cardioloog en geeft een paar adviezen ten aanzien van de medicatie.

“Je was er lekker vlot”, zeg ik voor hij weer vertrekt. “Fijn, hoor!”

De assistent lacht een beetje beschaamd. “Ja, ik zat naast de cardioloog toen je hem belde en had even niets te doen, dus ik bood aan om hem te helpen.”

“Dat is aardig van je…”

“Ja”, zegt hij, maar dan kan hij het toch niet langer voor zich houden: “Hij zei dat ik maar snel naar de longziekten moest gaan, omdat hij was gebeld door een assistente met een bloedmooie stem. Dat moest dus wel een bloedmooie vrouw zijn…”