Succesverhalen
“Het algemene beeld van kinderen en jongeren met het syndroom van Down als vrolijke, prima functionerende mensen strookt niet met de werkelijkheid.” Dit stelt TNO-onderzoeker H. van Gameren in het Algemeen Dagblad. Mevrouw van Gameren gaat hierbij niet alleen af op ervaringen die ze heeft met haar broer die het syndroom van Down heeft, maar heeft voor haar onderzoek de gegevens van 300 personen verzameld.
Van Gameren stelt dat ouders meer gebaat zijn bij een reële voorstelling van zaken dan bij ideaalplaatjes. Aan de andere kant zou je ook kunnen zeggen dat je hiermee al bij voorbaat een slecht scenario schetst, wat bij ouders de hoop op een gunstige ontwikkeling voor hun kind te niet kan doen. Persoonlijk ben ik echter blij met de nieuwe nuance in het toekomstbeeld voor deze kinderen. Als logopediste ben ik geabonneerd op het blad Down and Up van de Stichting Downsyndroom en zeker in de beginjaren stoorde ik me erg aan de succesverhalen die steeds genoemd werden. Je zag vaak de verhalen van dezelfde kinderen voorbijkomen, waarbij een aantal zaken erg goed lukte. Vanuit mijn werk wist ik echter ook de andere kant van de verhalen. Ook werd veelal gepromoot om de kinderen onderwijs te laten volgen op basisscholen en niet op speciale scholen. Een zeer goed streven, maar dat hier ook haken en ogen aan zitten, werd gelukkig de laatste jaren steeds meer in het blad gedeeld.
Dat je je als ouders inzet voor de best mogelijke ontwikkeling van je kind is zeer terecht en dat een oudervereniging je daarbij steunt verdient ook respect. Eerlijkheid, nuance en een veelvoud aan ervaringen maken het beeld echter meer compleet.
Een andere kant van uitgaan van een succesverhaal is de campagne die Maurice de Hond momenteel voert voor de Steve Jobs School. Ik heb zijn verhaal meerdere keren gehoord en hoor daarbij steeds het succesverhaal van zijn dochtertje naar voren komen. Ook hierbij is de nuance van belang om als ouder een keuze te maken voor een vorm van onderwijs.
Dat je uitgaat van je eigen perspectief is denk ik een gegeven. Dat dit ook nadelig kan uitpakken, merkte ik toen na een politiek debat over bezuinigingen een minister aangesproken werd over het belang van logopedie en hij aangaf dat de logopedie voor slissen die zijn kind had gekregen niet veel impact had gehad. Dat daarbij de gehele logopedie gelijk geschaald werd met dat beeld doet ons beroep zeer zeker tekort!
