Tarzan hangt zich op

De 24-jarige vluchteling Nourhan laat zien hoe hij zich ophangt. Ik volg zijn wat nerveuze handbewegingen. Zo leg je dus een knoop. Hij tilt zijn armen op en steekt zijn hoofd iets naar voren. Dan wijst hij omhoog. Daar zit het touw vast. Nu moet hij het krukje onder zich wegschoppen. Een eerste poging faalt. Tijdens een tweede poging schieten zijn handen omhoog. Hij grijpt het touw en trekt zich omhoog.

Nourhan kijkt mij met grote ogen aan. Kan ik hem nog volgen? Want er is geen touw en er is ook geen krukje. “Ik visualiseer dat ik mijzelf ophang,” zegt hij. Dan verschijnt er een lach op zijn gezicht. Ik vind dit helemaal niet grappig. “Wanneer je aan suïcide denkt – zegt Nourhan – en je op deze wijze visualiseert dat je jezelf ophangt, ben je de volgende dag weer een stuk gelukkiger.”

Nourhan heeft het inderdaad zwaar te verduren, maar Nederland laat zich van zijn beste kant zien: hij mag een opleiding volgen die hem alle kansen biedt om op HBO-niveau verder te gaan. Met de hakken over de sloot is hij door een vrij zware test gekomen, zijn taalniveau schiet op één onderdeel net iets te kort maar dat wordt hem vergeven, en hij komt zowel in aanmerking voor een uitkering als een reiskostenvergoeding. Maar Nourhan zegt nee, nee tegen alle kansen die hem bestaanszekerheid garanderen. Want Nourhan wil zijn droom om kunstenaar te worden waarmaken en daarvoor heeft hij een eigen weg in gedachten.

Voor zowel zorgprofessionals als mantelzorgers en andere vrijwilligers in de zorg is er geen grotere frustratie dan een weigerachtige hulpvrager

Voor zowel zorgprofessionals als mantelzorgers en andere vrijwilligers in de zorg is er geen grotere frustratie dan een weigerachtige hulpvrager. Het vereist heel wat incasseringsvermogen om de deur op een kier te laten staan voor iemand die weigert naar binnen te gaan. Tot hoever moet men gaan voordat je de knip op de deur mag doen? Eigenlijk geldt hetzelfde voor ouders en kinderen die het bloed onder de nagels vandaan halen. Bij mij ligt die grens bij mijn eigen gezondheid. Niemand kan verwachten dat je doorgaat met zorg wanneer je er zelf onderdoor gaat.

De vader van Nourhan belde zijn zoon vanuit Syrië op. Nourhan voelde dat er veel verdriet bij zijn vader zat. Waarover? Dat vertelde de man niet. Dat vertelt hij tegen niemand, zelfs niet zijn eigen vrouw. Zo gesloten is de vader van Nourhan. En zo gesloten is Nourhan ook. Niet zonder trots vertelt de jongen dat hij door Nederlandse leeftijdsgenoten Tarzan wordt genoemd. Maar ik betwijfel of er veel reden tot trots is. Een vluchteling die zo veel heeft meegemaakt, kan de halve wereld aan. Dat denkt men! Nourhan laat zich inderdaad niet kennen…

Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit in mijn leven voor iemand de deur op de knip heb gedaan. Naarmate het jou als zorgverlener moeilijker wordt gemaakt, moet je meer oppassen voor wat je zegt en doet. Wanneer er geen ‘ja’ komt, is daar altijd wel een reden voor, zelfs wanneer je deze met alle fantasie niet kunt bedenken. Het leven heeft mij geleerd om te vertrouwen op krachten waarop ik geen zicht heb maar die zich manifesteren wanneer de nood aan de man is. Dat vertrouwen heb ik ook bij Nourhan. Hij heeft het vele malen zwaarder dan ik. De deur blijft wagenwijd voor hem open!

Delen