Testament

Tweeënveertig jaar was Mariëlle, de logopedist van de zoon van goede kennissen van mij. Ze pakte een boek van de bovenste plank van de boekenkast in haar werkkamer. Toevallig lag daar nog een ander exemplaar bovenop. Het kwam verkeerd op haar hoofd terecht en dat betekende haar einde.

Mariëlle was, sinds het overlijden van haar echtgenoot in 2007, alleenstaande moeder van twee kinderen. Uit een kortstondige relatie werd in 2009 haar derde dochter Ella geboren. Ella werd erkend door Pieter, de verwekker, en het ouderschap werd aangetekend.

Voor iedere ouder een onmisbaar zorginstrument

Na het overlijden van Mariëlle barstte de strijd rondom de zorg voor de kinderen los. Omdat Mariëlle geen testament had opgesteld, moest de rechtbank een voogd aanwijzen voor de twee oudste kinderen. Immers, beide ouders waren overleden. Pieter wilde Ella graag in huis nemen. Mariëlle’s moeder wilde koste wat kost voorkomen dat de drie kinderen uit elkaar werden gehaald. Bovendien wist ze dat een van de redenen dat Mariëlle de relatie met Pieter destijds verbroken had, diens verkwistende aard was. Ze vreesde dat Pieter misbruik zou maken van zijn bevoegdheden als ouder bij het beheer van Ella’s vermogen.

Uiteraard had Mariëlle er verstandig aan gedaan als ze een testament had opgesteld. Het uit elkaar halen van de drie kinderen had ze daarmee, zolang Ella’s vader nog in leven was, niet kunnen voorkomen. Wel had ze duidelijk kunnen aangeven aan wie ze de zorg voor haar oudste twee toevertrouwde. Daarnaast had ze bij testament het vermogen van de kinderen onder bewind kunnen stellen. En bijvoorbeeld ook het ouderlijk vruchtgenot kunnen uitsluiten. Dit voorkomt dat de langstlevende ouder het rendement over het vermogen van het kind mag opmaken.

De praktische en financiële zorg voor uw kinderen houdt niet op bij uw overlijden. Juist daarom ook is het testament voor iedere ouder een onmisbaar zorginstrument. Maak er gebruik van. En doe dat tijdig. Als u er niet meer bent, is het te laat.