The saddest story

Dankzij onderzoek van NRC-journalist Wim Köhler weten we dat middel X waarschijnlijk niet de zachte dood biedt die Coöperatie Laatste Wil belooft. Collega blogger Ignace Schretlen wierp de vraag over hoe humaan het middel is een poosje geleden ook al op.

In Volkskrant Magazine kwam afgelopen weekend uitgebreid filosoof en arts Bert Keizer aan het woord over de dood. Volgens hem zijn we de dood aan het verneuken en is dat de schuld van de ziekenhuizen. “Als je mooi wilt sterven moet je eerst zien weg te komen uit het ziekenhuis”, zegt hij. “Ik zie die houding niet veranderen, dit gaat al decennia zo.”

‘Als je mooi wilt sterven moet je eerst zien weg te komen uit het ziekenhuis’

In de kern is dit wel waar natuurlijk: medisch specialisten zijn gericht op medisch handelen, niet op helpen met sterven. Of dit een kwestie van ‘schuld’ is, is echter bediscussieerbaar. Medisch handelen is immers waar medisch specialisten voor bedoeld en voor opgeleid zijn. Bovendien wordt onder hen al jaren – en steeds nadrukkelijker – een discussie gevoerd over de grenzen van het medisch handelen en het praten met de patiënt over de naderende dood. Dat die discussie niet snel tot een nieuw evenwicht leidt is echter wel begrijpelijk. Het gesprek over het levenseinde is waarschijnlijk het moeilijkste gesprek dat mensen kunnen voeren. Niet vreemd dus dat de discussie erover en het voorstel voor de wet voltooid leven zoveel losmaakt.

Op de Volkskrant-foto bij het artikel leunt Keizer op een stapel boeken. Eén titel is zichtbaar: The good soldier van Ford Maddox Ford. De openingszin: “This is the saddest story I have ever heard.” Dat dreigt die discussie over het levenseinde ook te worden.