Toekomst

Onze beroepen in de zorg hebben de toekomst! Er zal altijd werk genoeg zijn voor in mijn geval logopedisten, maar dit geldt voor meerdere disciplines in de zorg. We zijn niet vervangbaar door robots. De kracht zit hem in onze kennis en vaardigheden en contact met patiënt en directe omgeving. Voor onderdelen kunnen robots ondersteunen en online is ook veel mogelijk, maar we zijn niet vervangbaar.

We hebben misschien als motivatie voor de keuze voor onze opleiding genoemd: het kunnen werken met mensen. Dat geldt natuurlijk voor meerdere beroepen. Maar mensen kunnen helpen met hun hulpvraag over gezondheid is een groot goed. Dit wordt door velen zeer belangrijk gevonden. Om misstanden te voorkomen, worden we steeds geconfronteerd met nieuwe regels. En de administratieve verwerking loopt de spuigaten uit. Regels die eigenlijk voor grote organisaties zijn bedoeld worden ook toegepast op de kleinere praktijken. Aangezien de financiële verwerking ligt bij verschillende zorgverzekeraars, is het dagelijks stoeien met regels opgesteld door de ene en net weer anders door de andere. Het aanpakken van grote fraude gebeurt echter veelal doordat journalisten in onderwerpen duiken. De overhead is enorm en veel zorggeld gaat verloren niet door werken in de zorg maar aan de zorg.

Wat ik besloten heb voor het werk in de praktijk, is dat prioritering belangrijk is. Het gaat eerst om de daadwerkelijke zorg. Hetgeen daarvoor geregistreerd moet worden of met anderen overlegd is hoofdzaak. Bij al het andere dat ons opgelegd wordt zou de stelregel moeten zijn: pas toe of leg uit! Zorg is maatwerk en bij de een noteer je meer dan bij de ander. Dat is ook transparant.

‘Zorg is maatwerk en bij de een noteer je meer dan bij de ander’

Mijn wens is dat we ons niet laten leiden door overregulering maar wel een uitleg hebben voor onze werkwijze. Laat beroepsverenigingen dit dan ook niet in kleine, maar grote letters bij protocollen schrijven. En laat zorgverzekeraars en VWS dan meedenken over meer eenheid in regels die van ons gevraagd worden. En laat ze openstaan voor gegronde redenen waarom soms afgeweken wordt.

Helaas lees ik voorbeelden van starheid wanneer het aantal uitgezette patiëntervaringen net niet genoeg is in tijden van corona. Of dat het behandelgemiddelde net te hoog is, maar het gebied waar iemand werkt een verklaring geeft. Ik lees dat men voor kwaliteitskringen en audits strakke procedures heeft ter verantwoording. Voldoe je daar net niet aan, dan geen accreditatie. Dit alles mogen we ook nog allemaal zelf betalen en die tijd en dat geld gaat niet naar zorg.

Zijn we stout of verstandig wanneer we onze prioriteiten stellen? Ik weet wel dat mijn werk dan veel prettiger verloopt en ik het langer volhoud. De keuze voor mijn vak blijft overeind! Het werken met mensen, groot of klein, in kwetsbare toestanden zoals bij onvoldoende kunnen communiceren of slikken is het mooiste wat er is. Dichtbij als nodig is en op afstand als het kan.

Delen