Transfer

Ineens kwamen er afgelopen maand berichten binnen op LinkedIn. Gefeliciteerd met je werkjubileum! Het is niet iets waar je bij stilstaat, maar blijkbaar was ik precies zes jaar in dienst bij VvAA. Daarvoor was ik als journalist vooral actief in de voetballerij. Toen bleek dat een bestaan als profvoetballer er niet inzat, dacht ik op die manier het dichtst in de buurt te komen van mijn jeugddroom. Dat ik nu werk voor een medium voor zorgprofessionals zou je toeval kunnen noemen, of het lot.

Op mijn 25e werd bij mij een testiscarcinoom ontdekt. Voor het literaire voetbaltijdschrift Hard gras schreef ik over die periode drie autobiografische verhalen, waarin een hoofdrol was weggelegd voor de uroloog bij wie ik in het UMC Groningen onder controle was. Uit het derde deel, Man zonder bal: ‘Uroloog Breeuwsma roept nooit mijn naam als hij me uit de wachtkamer komt halen. Hij zoekt en wenkt. De dokter en ik hebben een klik. We praten over CT-scans en bloeduitslagen, maar ook over voetbal, wielrennen, series, Karins tentamens en kinderen krijgen. Hij had een vriend kunnen zijn.’ Nu had ik niet de illusie dat we echt vrienden zouden worden, daar was ik ook helemaal niet op uit, maar de band die ik voelde, was op die kwetsbare momenten enorm waardevol.

‘Van belangrijkste bijzaak naar hoofdzaak in het leven’

Ik moest daaraan terugdenken toen ik de verhalen van lezers over hun tweede beroep las. Patricia Passier – voorheen verpleeghuisarts, nu revalidatiearts – zegt daarin: “De loop van je loopbaan wordt vooral bepaald door de mensen die je op je pad treft.” Dat vind ik een mooie, rake constatering. Kijk ik naar mijn eigen ‘loop’, dan is die door meerdere mensen bepaald, en mijn behandelend uroloog van destijds hoort daar zeker bij.

De Hard gras-trilogie leidde tot een bijdrage aan de rubriek de Spiegel in Arts en Auto. Die mondde uit in freelancewerkzaamheden, verdieping in de gezondheidszorg en uiteindelijk een dienstverband. Zo maakte ik, zes jaar geleden dus, de stap van de (voor velen) belangrijkste bijzaak in het leven naar – zo had ik inmiddels wel ervaren – een van de belangrijkste hoofdzaken in het leven. En tot op de dag van vandaag heb ik van die transfer, om in voetbaljargon te blijven, geen moment spijt gehad.

Delen