Trots

Bijna twee jaar geleden sloot ik mijn wekelijkse blog voor Arts en Auto af. Na zeven jaar schrijven over ervaringen uit de zorg merkte ik dat sommige issues steeds terug kwamen. Veel signalen uit het zorgveld over onderbetaling, regeldruk en bovenmatige administratie zijn niet goed opgepikt. De gevolgen zijn dagelijks voelbaar.

Toch vul ik vanaf nu weer graag dit blog. Onze kinderen gaven het zetje hiervoor. Tijdens een gezellig samenzijn vierden we als gezin dat ik veertig jaar mijn praktijk voor logopedie run. Ik gaf aan dat ik dankzij mijn collega’s naast praktijkhouder ook nog andere rollen heb kunnen vervullen.: ik was docent, gaf cursussen en workshops en kon mijn blog schrijven. Toen ik aangaf dat ik dat laatste altijd heel leuk heb gevonden, vroegen ze waarom ik het dan niet meer deed? Die vraag was de aanleiding om tot actie over te gaan. En zie hier mijn comeback.

Aan het feit dat ik al zo’n lange tijd als logopedist werk in mijn praktijk wilde ik niet veel ruchtbaarheid geven. Mijn kinderen hadden echter in het plaatselijk weekblad als verrassing een advertentie geplaatst met de woorden: ‘Dienie, wij zijn trots op jou’. Dat deed me meer dan ik verwacht had en bracht daarnaast vele leuke reacties teweeg. Daaruit bleek dat men mijn inzet in al die jaren voor goede logopedische zorg erg belangrijk vond. Ook collega’s en oud-collega’s spraken hun waardering uit.

‘Het blijft belangrijk het mooie, maar ook het moeilijke van ons vak te benoemen’

Ik was nog benieuwd of er misschien ook een zorgverzekeraar was die er een kaartje aan zou wagen voor al die tijd dat ik me met hart en ziel en deskundigheid had ingezet voor hun klanten. Ze zijn erg goed in data verzamelen en in overal een percentage of index aanhangen, maar dit heuglijk feit werd gemist. Mijn laatste blogbericht sloot ik af met vertrouwen in de toekomst voor ons vak. Dat is helaas niet waar gebleken, want de problemen zijn groot.

Het blijft belangrijk het mooie, maar ook het moeilijke aan ons vak te noemen. Af en toe komt de kwaadheid en het onrechtvaardigheidsgevoel naar boven wanneer ik zie hoe er met ons als zorgverlener wordt omgegaan. Daarnaast zijn er de waardevolle momenten met de patiënten en met collega’s in en om de zorg. De avond voor ons gezinsfeestje droomde ik dat ik nu onderhand wel moest stoppen met werken. Ik werd bezweet en boos wakker want ik ben nog helemaal niet klaar met mijn superbaan.

Delen