Twee kwaden

Geen besparing van 760 miljoen euro (per 2040), stelt ActiZ, maar hooguit 470 miljoen. Volgens de brancheorganisatie schat minister Conny Helder veel te rooskleurig in wat er te besparen valt met verpleegzorg thuis.

ActiZ-voorzitter Anneke Westerlaken zegt enerzijds dat er veel meer negentigplussers aankomen, waarbij zeker voor een deel van hen een verpleeghuisplek nodig zal zijn. Anderzijds zegt ze dat het nog maar de vraag is of de zorgaanbieders het aantal verpleeghuisplekken kunnen uitbreiden, omdat in de ouderenzorg immers sprake is van een nijpend personeelstekort. Ziehier de spagaat waarin de ouderenzorg nu zit: thuis is niet altijd verantwoord mogelijk, maar intramuraal is ook niet altijd een optie. In de beleidsontwikkeling is het dus kiezen uit twee kwaden.

Ziehier de spagaat waarin de ouderenzorg zit

Is inzetten op langer thuis blijven wonen bij toenemende kwetsbaarheid daarbij het grootste kwaad? Volgens ActiZ is onze samenleving er in ieder geval nog onvoldoende op ingericht. Dat is waar, maar het is ook een kwestie van stappen zetten om daar wel – en liefst een beetje spoedig – te komen. De al vaak besproken publiekscampagne (waar blijft die, ministerie van VWS?) om de samenleving duidelijk te maken wat er op haar afkomt, kan daarin een rol spelen. Investeren in zorgtechnologie en in de opleiding van wijkverpleegkundigen eveneens.

Daarmee is nog steeds niet gezegd dat de besparing die Helder voor ogen staat volledig te realiseren is. Maar geld is niet de enige waarde. De persoonlijke wens van mensen is er ook een. In de laatste fase van het leven moeten verkassen naar een verpleeghuis is een ingrijpende gebeurtenis, juist op een moment in het leven waarop toch al veel ingrijpends gebeurt.

Delen