Uit de rails gelopen

De samenwerking in een grote paramedische maatschap (negen maten) is recentelijk uit de rails gelopen. Er zijn individuele gesprekken geweest om ieders beleving van de problematiek te horen, om daarna gezamenlijk hoor en wederhoor toe te passen en te kijken of de samenwerking weer op de rails kan worden gezet. Er blijken twee kampen of eilanden in de maatschap te bestaan van twee maten elk, en de andere vijf zitten daar min of meer tussenin. De samenwerking verloopt al jaren moeizaam. Opvallend is hoezeer de twee eilanden in staat zijn om hun gelijk aan te tonen. De maten brengen behalve voorbeelden ook documenten mee waaruit blijkt dat zij in hun recht staan.

Het is een bekend beeld: beide partijen zijn er diep van overtuigd dat zij het bij het rechte eind hebben. Hoe gaat zoiets: er is onenigheid geweest die niet goed is besproken en later herhaalt zich dat nog een aantal keren. Negatieve oordeelsvorming doet de rest: elk gedrag van de ander bevestigt
het beeld. Er wordt niet meer bij elkaar getoetst of het bedoeld is zoals het is overgekomen en ieder creëert zijn eigen waarheid, in de zin dat je jezelf gelijk geeft (‘zie je wel’) en de ander ongelijk. Elke uiting van de ander bevestigt immers het oordeel?

Negatieve oordeelsvorming doet de rest: elk gedrag van de ander bevestigt het beeld

Het zegt iets over de twee kampen dat ze er niet in zijn geslaagd om de negatieve patronen in de samenwerking op tafel te leggen en de bereidheid te tonen om hun eigen aandeel daarin te zien. Maar ook over de vijf ‘neutralen’. Als maten onderling in een impasse terechtkomen, heb je andere maten nodig die dat constateren, er geen genoegen mee willen nemen en een oplossing zoeken.

Bij de bespreking bleek dat er wel pogingen waren gedaan door de vijf, maar dat ze die vrij snel hadden opgegeven. Ze hadden ‘mentaal afscheid’ genomen. Begrijpelijk – maar meer dan een copingstijl is het niet. Het probleem verdween er niet door, met een daadwerkelijk afscheid van een aantal maten tot gevolg.