Uitstelgedrag

Er zijn al veel blogs geschreven over uitstelgedrag en op Wikipedia wordt een duidelijke uitleg gegeven. Het woord procrastinatie zag ik hier voor het eerst, en dan niet in de betekenis van te laat sparen voor je pensioen, maar het gewoon voor je uit schuiven van taken.

Het schijnt de schuld te zijn van onze hersenen en door de verleidingen van onze huidige maatschappij komt het vaak voor. Het zal best te maken hebben met prioriteiten stellen en met discipline. Ik kan mezelf natuurlijk vermanend toespreken en een beloningssysteem gebruiken, maar tot op heden steekt het fenomeen af en toe bij mij de kop op. Bij studenten schijnt het vaak voor te komen. Ik zag een leuke afbeelding van een klok met de cijfers een, twee en drie op de kwartieren en daarna nog snel de rest van de getallen.

Het treft mij vooral wanneer er behandel- of onderzoeksverslagen uitgeschreven dienen te worden. Die vergen meestal erg veel tijd en ik ga er dan ook rustig voor zitten met dossiers en laptop in de aanslag. Natuurlijk staat mijn softwareprogramma open en heb ik formats waardoor het verslag minder werk zou moeten zijn. Het interpreteren van de gegevens, het  overdenken van de behandeling en van het omgaan met het probleem door patiënt en omgeving vergen altijd behoorlijk wat tijd. Een wandelingetje naar de koelkast of naar het koffiezetapparaat lokt dan, net als even kijken op sociale media en mijn mening nog eens de wereld in slingeren.

Toch verdient elk verslag mijn volle aandacht, ook al weet ik helaas dat de tijdsinvestering niet goed verdisconteerd zit in ons tarief. Wat er geschreven wordt is belangrijk voor het verdere beloop van de behandeling of het nu gaat over communiceren of over slikken. Er zijn verslagen die je schrijft als afronding van je behandeling die daardoor wat minder urgent zijn en wat langer blijven liggen. Ik betrap me erop dat ik dan nog wel graag wil checken hoe de huidige gesteldheid van de patiënt is en zeker wil weten of die nog leeft want anders is het woord deadline wel erg letterlijk genomen.

U begrijpt wel in welke toestand ik dit blog schrijf. Inderdaad, omringd door enkele dossiers en ingelogd op het softwareprogramma van onze praktijk. Ik weet dat er eind december een weekje vrij gepland is, maar ik vrees dat er een inhaalslag gemaakt dient te worden. Want uitstel is geen afstel, zeker niet in de zorg.