Vergeten

Sinds begin januari werk ik op de afdeling cognitieve stoornissen. Ik voelde me er direct op mijn plaats. Dit is de problematiek waarvoor ik word opgeleid. De ouderenpsychiatrie is interessant, maar heeft mijn hart niet gestolen. Als ik in de huiskamer van mijn nieuwe afdeling rondloop, waar frêle bejaarden mij vragend aankijken (ze weten niet meer dat ik de dokter ben), weet ik dat dit de ouderen zijn die ik graag wil helpen.

De geriater die mijn supervisor is, leert me verschillende dementiesyndromen te onderscheiden. Ik bestudeer mijn leerboek, waarin de diagnostiek van cognitieve stoornissen uitgebreid aan de orde komt.

Na een paar weken wordt het tijd dat ik zelf aan de slag ga. Mijn opdracht is voor een geriater in opleiding heel basaal: een Minimal Mental State Examination (MMSE) afnemen bij mevrouw K. Zo’n MMSE is meestal de eerste geheugentest die bij het vermoeden van dementie wordt afgenomen en bestaat uit een aantal vragen om verschillende cognitieve domeinen te testen, zoals oriëntatie, taal en rekenen, en het vermogen om informatie in te prenten en te onthouden.

Bij mevrouw K. is de ziekte van Alzheimer al gediagnosticeerd. De test is dan ook vooral voor mij bedoeld, om te ontdekken wat die diagnose inhoudt. Al snel blijkt dat het geheugen van mevrouw K. inderdaad behoorlijk is aangetast. “Dat weet ik niet”, zegt ze als ik vraag welk jaar het is. “Ik ben zo veel vergeten.”

Ze haalt slechts de helft van de maximale score.

Na afloop van de test is zij verdrietig. Waarom moet u huilen?, vraag ik, omdat ik vrees dat het resultaat haar heeft teleurgesteld. Maar ze is mijn test alweer vergeten.

“Mijn kinderen zijn mij vergeten”, zegt ze. “Ze komen nooit meer langs.”

Nu begrijp ik haar verdriet en ik blijf naast haar zitten tot ze weer kalmeert. Ik kan haar niet troosten, want hoe neem je zo’n verlies weg?

Als mevrouw K. weer in de huiskamer zit en ik nog even in de deuropening blijf staan, spreekt een van de verpleegkundigen mij aan: “Is het gelukt met de MMSE?” Ik knik.

Toch heeft die score mij maar weinig over de diagnose dementie geleerd. Veel beter zal ik het verdriet van mevrouw K. onthouden. “Mijn kinderen zijn mij vergeten”, zegt ze, want zelf weet ze niet meer dat haar zoon een dag eerder op bezoek is geweest.