Verkeerd signaal

Het is zo’n makkelijke, maar lege vergelijking: “Dat zijn zes jumbojets per jaar.” Anne Mulder (VVD) zegt dit in relatie tot de 1600 tot 2360 gevallen per jaar van opgenomen patiënten met schade die mogelijk te vermijden was geweest. Politici die zulke vergelijkingen trekken, zouden eigenlijk op non-actief moeten worden gesteld totdat een hiertoe speciaal in het leven geroepen Populismecommissie de strafmaat heeft bepaald.

Is 1600 tot 2360 gevallen per jaar van ‘mogelijk vermijdbare’ schade veel? Als je het standpunt aanhangt dat ieder geval er één te veel is, moet je naast iedere behandelaar een inspecteur zetten. Dat is echter onzin, want medisch handelen is weliswaar tot op zekere hoogte wetenschappelijk precisiewerk, maar er komt altijd een element van mensenwerk bij kijken. En bij een behandeling kunnen altijd onvoorziene complicaties optreden, ook bij zorgvuldig werken. Drie procent auto’s met een vermijdbaar defect die van de band rollen kunnen we niet accepteren, daarvoor is het productieproces te veel geautomatiseerd en gestandaardiseerd. Maar 3 procent bij medisch handelen?

Ik zou liever zien dat een gerichte versmalling in de discussie wordt doorgevoerd tussen ‘mogelijk’ en ‘aanwijsbaar’ vermijdbaar. Dat de orthopedisch chirurg van Isala Klinieken door het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg een maand is geschorst, begrijp ik. Een operatie met risico op vaatproblemen uitvoeren zonder aanwezigheid van een vaatchirurg is een beetje dom. Maar niet alle zaken rond medisch handelen zijn zo zwart-wit. Een arts tegen wie een onderzoek loopt vanwege ‘mogelijke medische fouten’ gedurende het onderzoek op non-actief stellen, zoals de VVD wenst, is dan ook een vergaande maatregel. En het is zeker geen maatregel die openheid van artsen over hun medisch handelen stimuleert.