Vertrouwen

Geneesmiddelen voorschrijven op medische noodzaak is iets wat huisartsen maar in zeldzame gevallen doen, concludeert Nivel op basis van (overigens zeer bescheiden) onderzoek. Maar als ze het doen, is dit veelal niet omdat er echt een medische reden voor is, maar omdat ze de relatie met de patiënt goed willen houden.

In die gevallen komt vervolgens de apotheker aan de beurt. Die concludeert dan dat er ‘vrijwel nooit objectief sprake van medische noodzaak’ is. Omdat hij gehouden is aan het preferentiebeleid van de zorgverzekeraar (en financiële consequenties ervaart als hij dit niet volgt), geeft hij dan veelal geen opvolging aan de ‘medische noodzaak’ die de huisarts aan het recept heeft gegeven. Hij mag dan aan de patiënt uitleggen waarom hij het preferente geneesmiddel verstrekt.

‘Waarom zijn huisartsen zo bang dat ze bij voorschrijven preferente geneesmiddelen de relatie met de patiënt zouden beschadigen?’

Hier speelt zich een toch wat apart proces af. Waarom zijn huisartsen zo bang dat ze de relatie met de patiënt zouden beschadigen als ze gewoon eerlijk vertellen dat ze geen medische noodzaak zien om een duurder receptgeneesmiddel voor te schrijven in plaats van het preferente geneesmiddel? Blijkbaar is dit uit te leggen, de apotheker kan het ook. En zonder schade. De klanten van de apotheek hebben immers groot vertrouwen in apothekers als bron van informatie over medicijnen, concludeerde hetzelfde Nivel al eerder. Ook als die hen de eerlijke informatie verstrekken over het gebrek aan ‘medische noodzaak’ op het receptbriefje dat zij meebrengen.

Misschien een leuk item voor vervolgonderzoek?