Waar rook is

Naar aanleiding van mijn blog van gisteren kreeg ik op Twitter de reactie: “Het economiseren van het zorgstelsel leidt tot medisch lijderschap in plaats van leiderschap. De arts heeft er niets meer te zoeken.” Die blog ging over het correct registreren en declareren in de zorg en over correcte registratie van patiëntgegevens. Natuurlijk kun je dat ‘economiseren’ noemen, maar dan mis je de essentie: registreren en declareren is in het belang van de patiënt. Verkeerde registraties leiden tot extra zorgkosten en tot incorrecte patiëntendossiers.

Als berichten hierover in de media komen, doet dit afbreuk aan de reputatie van een zorgaanbieder. En die reputatie staat op dit moment vooral in de ziekenhuizen toch al onder druk. Na het AMC en UMC Utrecht hebben we in Ziekenhuis Groep Twente opnieuw een ziekenhuis dat een forse steek heeft laten vallen in correcte afhandeling van iets wat niet goed ging. Als zulke berichten binnen korte tijd over drie ziekenhuizen de media bereiken, ga je je als patiënt afvragen hoe het in andere ziekenhuizen gesteld is. Het gegeven dat de zorgsector opnieuw de top vijf aanvoert van sectoren met de meeste klokkenluidersmeldingen versterkt het vermoeden dat op meer plaatsen in de zorg dingen gebeuren die niet in de haak zijn. En het bericht van de Inspectie dat – naar aanleiding van de zaak in het Tergooiziekenhuis – de eerste mensen zich melden over zwijgcontracten van ziekenhuizen doet daar nog een schepje bovenop.

Kortom, met correct registreren en declareren zijn we er nog niet. Het moet zijn: correct registreren, declareren en informeren. Dat misschien niet iedere arts daarvoor voelt, mag nooit een excuus zijn. Het gaan om het patiëntenbelang.