Met enige regelmaat loop ik met veel plezier mee in de zorg op een poli, operatiekamer, verpleegafdeling of diagnostische afdeling. Laatst liep ik op een verpleegafdeling een grote visite mee. Dat wil zeggen dat een keer per week een medisch specialist een ochtend met de arts-assistenten en in dit geval verpleegkundig specialist uitgebreid alle patiënten doorlopen. Op de andere dagen doen de arts-assistenten dit zelfstandig met de verpleegkundig specialist en alleen waar nodig betrekken ze de specialist (de ‘baas’).
Tijdens het observeren van de grote visite was de meerwaarde me op zich snel duidelijk: de medisch specialist vroeg goed door en bracht bij meerdere patiënten belangrijke overwegingen naar voren zodat betere beslissingen genomen worden dan wel risico’s afgedekt worden. Voor de arts-assistenten en verpleegkundig specialist was het duidelijk leerzaam en ook voor de patiënten was het duidelijk goed omdat die beter beleid krijgen. Daar zit echter ook meteen mijn vraagteken. Alle patiënten werden even uitgebreid besproken en er werden even relevante zaken besproken. Maar naast patiënten die net opgenomen zijn, betrof het soms ook patiënten die er al bijvoorbeeld vijf dagen lagen. Wat is de waarde van de grote visite voor hen?
Voor hen is in de meeste gevallen de diagnostiek al lang rond en de behandeling ingezet. Dan heeft het bespreken alleen een leereffect en bijsturen van eventuele fouten of omissies. Of zij liggen onnodig te wachten op het juiste beleid tot de grote visite plaatsvindt, of het is mosterd na de maaltijd. De medisch specialist die ik dit na afloop vroeg, gaf aan dat het niet vaak zal gebeuren dat patiënten echt een paar dagen langer liggen te wachten, maar het zou mij toch niet verbazen als het voorkomt. Hij gaf aan dat de meerwaarde inderdaad voor het grootste deel in het leereffect zit, plus een check. Hij reflecteerde dat de grote visite is ontstaan in een tijd dat patiënten nog veel langer in het ziekenhuis verbleven (toen nog vaak langer dan twee weken) en dat de druk op snel beleid maken toen veel lager was. Hij beschouwde het als een goede vraag of een wekelijkse grote visite nog wel bij de huidige doorlooptijd past. Regelmatig zijn patiënten opgenomen en alweer ontslagen voordat ze in de grote visite besproken worden.
Als de meerwaarde nu dus vooral het leereffect is, dan kun je de opzet toch beter veranderen om dat dan ook in te richten? Van welke casuïstiek kan het meest geleerd worden? Die patiënten uitgebreid doorlopen en de andere patiënten alleen een korte check (die werden nu ook uitgebreid doorlopen alsof de specialist zelf de patiënt behandeld).
Het riep dus twee vragen op, in algemene zin voor het inrichten van (grote) visites:
- Lopen patiënten onnodige vertraging op in afwachting van de grote visite?
- Kan de grote visie effectiever ingericht worden om meer leereffect te bereiken?
Wat zijn jouw ervaringen en ideeën ten aanzien van de grote visite?
Één Reactie Reageer zelf
De opnameduur per patiënt is inderdaad flink afgenomen. Patiënten die 1-2 dagen opgenomen liggen hebben over het algemeen een duidelijk en overzichtelijk behandelplan. Vanaf een opnameduur van slechts 3 dagen is het veel waarschijnlijker dat het gaat om een flink zieke patiënt. De grote visite dreigt op verschillende afdelingen te worden ondergesneeuwd door de productiedruk oa vanuit de poli en doordat de waarde inderdaad afneemt, als deze maar 1x per week even vluchtig gebeurt. Doordat specialisten in de huidige tijd zich meer benaderbaar opstellen, arts-assistenten assertiever voor hun patiënten leren opkomen en de huidige technologie het toelaat dat elke dokter direct bereikbaar is, worden veel problemen ondervangen die anders zouden ontstaan. Gelukkig hebben sommige afdelingen een modus gevonden, ondanks de hoge druk op de zorg, waarin specialisten 2x per week samen met de arts-assisten en verpleegkundige visite draaien en ook in de weekenden bij hun patiënten langslopen. Dat heeft uiteraard de voorkeur, maar is helaas niet altijd en overal haalbaar.