Wensdenken

We hebben een probleem. En dat is geen probleem waarover we zo gaan praten, maar een probleem waarover we eigenlijk vooral alleen maar praten. Dat probleem heet Nationaal Preventieakkoord. Zoals het zich nu laat aanzien, wordt werkelijk geen enkel doel hieruit gehaald in het streefjaar 2040.

Deels mag de overheid hiervoor zichzelf in de spiegel kijken. Op het punt van niet eens kunnen beslissen wat groente en fruit is bijvoorbeeld. Of op het punt van het verminderen van het aantal verkooppunten voor tabaksproducten, zonder aanvullende maatregelen die voorkomen dat supermarkten hun tabaksbalies simpelweg verplaatsen naar een tabakswinkel om de hoek.

‘Succesvol sturen op leefstijl en sociale factoren vraagt om samenhang in politiek beleid’

In een Kamerbrief beschrijft demissionair staatssecretaris Maarten van Ooijen van VWS de updates van de acties die worden ondernomen om tabaksconsumptie en problematisch alcoholgebruik terug te dringen, om afsluitend te constateren dat er noodzaak is om het ingezette beleid voort te zetten. Of daarmee de doelen van het Nationaal Preventieakkoord wél zullen behaald is zeer de vraag.

Mensen laten zich niet zomaar sturen om hun gedrag te veranderen en de overheid kan mensen moeilijk verbieden ongezond te leven. Bovendien is er de samenhang tussen leefstijl en de sociale factoren van mensen om rekening mee te houden. Daarop succesvol sturen vraagt om samenhang in politiek beleid, waarbij het niet alleen gaat om roken of drinken, maar vooral juist om het veel grotere plaatje dat we veelal samenvatten onder de noemer bestaanszekerheid. Verwachten dat de doelstellingen uit het Nationaal Preventieakkoord alsnog kunnen worden behaald via voortzetting of intensivering van het huidige beleid is wensdenken.