Ziek thuis

Het rapport van Gupta Strategists laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Bijna de helft van de ziekenhuiszorg kan thuis worden geleverd. Maar het proces van transitie komt nauwelijks van de grond. Dit heeft deels te maken met het feit dat gedegen risicoanalyse nog in de kinderschoenen staat, deels ook met financiering en logistiek. Maar de belangrijkste barrière is de mens.

Artsen durven de zorg niet uit handen te geven, lezen we in he rapport. Voor een deel zal hieraan het gevoel ‘als dat maar goed gaat’ ten grondslag liggen, maar dat is natuurlijk niet het hele verhaal. Dialyse bijvoorbeeld is financieel interessant voor ziekenhuizen. Artsen zouden ook bang zijn dat patiënten helemaal geen behoefte hebben aan thuis behandeld worden in plaats van in het ziekenhuis. Een misplaatste vorm van paternalisme natuurlijk.

De belangrijkste barrière is de mens

Gupta stelt in het rapport terecht dat artsen (en ook verpleegkundigen) niet moeten denken voor de patiënt. Het feit dat patiënten vaker de vraag stellen ‘Wanneer mag ik weer naar huis?’ dan ‘Wanneer ben ik weer beter?’ is veelzeggend. Het is ook logisch dat ze die vraag stellen. In een ziekenhuis wil je niet liggen. Je rust wordt constant verstoord, je privacy wordt aangetast, je bent omringd door zieke mensen en je belast familie en vrienden die bang zijn dat je je alleen voelt.

In de social-mediareacties op het rapport kom ik onder andere de sneer tegen dat Gupta er niet bij vertelt dat je na ontslag thuis aan je lot wordt overgelaten. Dat dit niet de bedoeling is, is duidelijk. Ziekenhuiszorg verplaatsen naar de thuissituatie vraagt om goede kennisoverdracht en begeleiding, en om de beschikbaarheid van zorgprofessionals in de eerste lijn. Een proces in wording, zeker. Maar vooraf stellen ‘Het wordt toch niets’ slaat alle innovatie dood.