Ziekte-inzicht

Mijn eerste maand in de psychiatrie is een feit en ik kan er nog niet aan wennen. Als mensen me vragen hoe mijn nieuwe baan bevalt, vertel ik dat ik alle hoop heb dat het leuk gaat worden. Mijn collega’s zijn aardig, de supervisie laagdrempelig en er hangt een goede sfeer op de afdeling. De patiëntenpopulatie vraagt echter wat meer tijd. Van de gedistingeerde ouderen die het somatische ziekenhuis waar ik voorheen werkte, bezochten, ben ik nu tussen de volkse verslaafden op de afdeling detox beland. Dag, dorp! Hallo, grote stad!

Bedreigd ben ik nog niet (dat is slechts een kwestie van tijd, als ik de verpleging mag geloven – al verzekeren ze me tegelijkertijd dat het best meevalt), maar de eerste verwensingen heb ik al naar mijn hoofd geslingerd gekregen. Hoe ik het in mijn hoofd haal een bloeddruk te meten? Waar is dat goed voor? Als ik nou niet snel oprot…

Met weemoed denk ik aan mijn vorige baan, waar ik nooit een bloeddruk hoefde op te nemen, omdat de verpleging dat meestal deed.

Een nieuwe intake doet me denken aan mijn dagen als co-assistent. Binnen een uur een opname regelen, zoals ik op de Spoedeisende Hulp wel deed, is er nu niet meer bij. En dát is wel een verbetering.

Ik vraag mijn patiënten de hemd van het lijf om hun problemen te doorgronden. Dat is ook wel nodig, aangezien in de psychiatrie bijna niets simpel is. Ik moet de eerste patiënt die zich precies volgens het klachtenlijstje van een DMS-IV-classificatie presenteert, nog tegenkomen. Zelfs als het probleem (bijvoorbeeld alcohol-afhankelijkheid) bij presentatie al wordt gemeld, is het maar helemaal de vraag of dat probleem gedefinieerd wordt vanuit de arts of de patiënt. Nergens is ziekte-inzicht zo belangrijk (en vaak zo afwezig) als in de psychiatrie. Voordat arts en patiënt er samen uit zijn wat het doel van de opname precies moet zijn, is er heel wat tijd voorbijgegaan. Heerlijk is het om die tijd beschikbaar te hebben.

Maar zelfs als je per patiënt ruim de tijd hebt, is het een behoorlijke tegenvaller wanneer je juist een intake hebt uitgewerkt, om dan te vernemen dat de patiënt (die uiteraard op vrijwillige basis was opgenomen) besloten heeft om toch naar huis te gaan. Dat zal je in de somatiek niet snel gebeuren. En zelfs dan, vermoed ik, berust het in een meerderheid van de gevallen op een beperkt ziekte-inzicht.