Zoeken naar geschikte stamcellen

Praktijkopleider en verpleegkundige Anke Verweijen (37) wil stamceldonoren werven. Haar man overleed aan leukemie, maar had mogelijk nog geleefd als er een geschikte stamceldonor was geweest: “Dennis kreeg die kans niet.”

Tekst: Wout de Bruijne Beeld: De Beeldredaktie/Marcel Krijgsman 

De dag voor het interview mailt Anke Verweijen of we een uurtje later kunnen afspreken bij haar thuis in Mill, net na het middaguur; zoontje Timo van twee moet eerst even in slaap zijn voor we rustig kunnen praten. “De kinderen zijn erg lief en makkelijk, dat geluk heb ik”, zegt moeder Anke. Tijdens ons gesprek van een klein uur slaapt Timo door en geniet dochter Robin van drie in stilte van een dvd en haar kleurstiften. 

Het feit dat de twee kinderen sowieso bestaan, kent een bijzondere geschiedenis. Nauwelijks vier maanden nadat verpleegkundige Anke van Asseldonk uit Uden en staalverkoper Dennis Verweijen uit Mill elkaar in 2015 ontmoeten en stapelverliefd worden, wordt het stel geconfronteerd met een uiterst donkere diagnose. Dennis, dan 35 jaar, voelt zich in toenemende mate niet goed, vertelt Anke. “Hij was steeds misselijk en had hartkloppingen tijdens het sporten, dat hij graag deed. Onderzoek wees uit dat hij acute myeloïde leukemie had, de gevaarlijkste variant. Hij zat in de hoogste risicogroep.”

De twee, die in elkaar de liefde van hun leven hebben gevonden, besluiten ondanks de ongunstige vooruitzichtenop korte termijn te trouwen. En ze hebben ook een sterke kinderwens. “Natuurlijk hebben we daarover goed nagedacht”, zegt Anke. “We realiseerden ons dat de kans groot was dat de kinderen vroeger of later geen vader meer om zich heen zouden hebben en dat ik dan als enige voor de opvoeding zou staan.” 

‘Ergens moesten toch geschikte stamcellen zijn’

Maar Anke en Dennis Verweijen hebben zo hun eigen visie op deze tegenargumenten. Ze zijn er allebei van overtuigd dat Anke sterk genoeg zal zijn om alléén voor de kinderen te zorgen. “En ja”, zegt zij, “je weet dat de kinderen een papa zullen missen, maar er zijn zoveel gezinnen met gescheiden ouders waarin de kinderen bij één van beide ouders wonen en heen en weer moeten gaan. Robin en Timo zijn altijd bij mij, hoeven niet te verkassen. Dennis en ik meenden dat kinderen het goed zullen redden als ze door liefde omringd worden. En dat worden die van ons.”   

Dennis ondergaat na de diagnose acht weken lang chemotherapie in het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch. Helaas slaat deze chemo niet voldoende aan. De behandeling wordt voortgezet in het Radboudumc in Nijmegen. Daarnaast wordt gedreven gezocht naar donoren met matchende stamcellen, de grootste kans op een blijvende remedie. Ondertussen volgt het stel een IVF-traject met van tevoren ingevroren zaadcellen van Dennis. Anke raakt zwanger. In Duitsland ondergaat Dennis een stamceltherapie met half-identieke donoren. De stamcellen van zijn vader bleken daarvoor geschikt te zijn. Helaas matchen de stamcellen van Dennis’ beide broers niet.   

Het stel trouwt in juli 2015. “Het was een prachtige zonovergoten dag met wat familie en vrienden. Een dag met soms een traan maar vooral een lach”, herinnert Anke zich. De volgende dag krijgt het kersverse echtpaar het slechte nieuws dat de speurtocht naar passende stamcellen geen match heeft opgeleverd. Anke: “De grond zakte weg onder onze voeten. Dennis kon maar niet bevatten dat er voor hem geen geschikte stamcellen waren. Die moesten toch wel ergens zijn!?”

Dennis Verweijen besluit alles in te zetten om stamceldonatie bekender te maken. Hij plaatst in de krant een emotionele open brief waarin hij mensen oproept om stamceldonor te worden. Deze brief wordt ook opgepikt door Stichting Matchis, het Nederlands Centrum voor stamceldonoren. Ook schrijft hij het boek Papa’s bloed waarin hij vertelt over het eerste jaar van zijn ziekte en over de zoektocht naar de blijkbaar té unieke match met donorstamcellen. Ondanks het trieste verhaal gaat het boek ook over positief vooruitkijken en is er ruim plaats voor humor. “Dennis behield tot het einde toe zijn gevoel voor humor”, glimlacht Anke. “Hij zei half serieus en half voor de grap dat hij nu wel snel in DWDD of bij Pauw zou komen.” 

Dat gebeurt niet, maar zijn weduwe zit in oktober 2019 wél aan tafel bij Jeroen Pauw. Zij zit daar tijdens de Nationale Donorweek naar aanleiding van de gelijknamige documentaire die zij met journalist/filmmaker Edith van Zalinge en Wendy Brans maakte over Dennis’ verhaal Papa’s bloed. “Die documentaire kwam er omdat de acties van Dennis en zijn rol als ambassadeur van Matchis meer stamceldonoren hadden opgeleverd en ik hem had beloofd om me na zijn dood daarvoor te blijven inzetten.”   

Dennis Verweijen overleed uiteindelijk op 19 september 2017, vier weken voordat zijn tweede kind ter wereld kwam. “Door de chemo was het anderhalf jaar redelijk goed gegaan en dachten we dat Dennis ook bij de geboorte zou zijn. Maar opeens ging het snel bergafwaarts en overleed hij. De naam Timo kwam wel op de rouwkaart.” 

‘Bovenal een verhaal van hoop, verbinding en liefde’

Wat volgens Anke lang bleef knagen, was haar overtuiging dat haar man er wél bij had kunnen zijn als er een geschikte stamceldonor gevonden was. “De kans op overleving is dan veel groter. Dennis kreeg die kans niet.” Dat gevoel spreekt zij ook uit in het boek Mama’s moed dat Anke Verweijen na het overlijden van Dennis zélf schreef. “Ik had totaal geen plannen voor iets als een boek; schrijven is sowieso niet mijn ding”, lacht zij. “Maar mensen in mijn omgeving drongen na het lezen van Papa’s bloed aan op een soort van vervolg daarop en iemand die wél goed kon schrijven, wilde mij graag helpen.”

Mama’s moed kent natuurlijk een verdrietige ondertoon, maar wil volgens Anke Verweijen vooral een ode zijn ‘aan de liefde, die ook na de dood nog zo intens is’. “Ik kijk in mijn boek terug op mijn tijd met Dennis, maar laat ook zien dat het sindsdien vaak ook heel goed gaat met mij en de kinderen. Zo was de kraamtijd van Timo, hoewel dat misschien vreemd klinkt, een gelukkige tijd, waar ik mede door veel bezoek en afleiding van genoot. Genieten van het leven heeft ook een hoofdrol in mijn boek. Ons verhaal is bovenal een verhaal van hoop, verbinding en liefde.” 

Papa’s bloed en Mama’s moed zijn te koop via papasbloed.nl, hetboekenschap.nl en bol.com. Opbrengsten gaan naar Stichting Matchis en de Maarten van der Weijden Foundation. 

Delen