About a Nurse

Ic-verpleegkundige Jessica miste iets in het nieuws rond COVID-19 en besloot daarom zelf te gaan twitteren. Ze haalde zich met haar tweets de woede van ‘andersdenkenden’ op de hals. “Ik moest excuses maken voor mijn ‘fakeberichten’.”  

De druk is volgens Jessica (40) nu van de ketel. Althans, op het moment dat we haar spreken, begin juni. “De twaalfuurs- diensten zoals we die – vooral tijdens de eerste COVID-golf – draaiden, zijn al een tijd van de baan. Die eerste golf vond ik wel zwaar. Het was veel en het was lang en als ik daarvan thuiskwam, klampte mijn oudste zoontje zich aan mij vast omdat hij bang was dat ik ook ‘dood zou gaan’ in het ziekenhuis.”  Jessica, moeder van een vier- en een zesjarige: “We hielden de kinderen zo ver mogelijk weg van alle berichten rond COVID. We spraken er in hun bijzijn niet over en keken zo min mogelijk nieuws. Toch krijgen ze blijkbaar wel veel mee en zijn daar ongerust over.”   

Angst heeft Jessica zelf ook gehad. “Ja, ik was in de begindagen vreselijk bang, wij allemaal, verpleegkundigen en artsen. We hadden geen idee wat voor enge ziekte er binnenkwam. Je kon niet meer vertrouwen op je klinische blik. Als je je omdraaide, kon je patiënt opeens een tensie van 40 over 20 hebben. We haalden sommige patiënten tijdens een dienst tot wel zes keer toe weg bij de dood. En we controleerden eindeloos op elkaars rug of ieder minuscuul kiertje in de beschermkleding wel afgeplakt was. Je had het gevoel dat je bij aanraking van patiënten COVID op je eigen lichaam kreeg. Ik voelde me vies en stond na afloop van mijn diensten thuis extra lang onder de douche.” 

‘Ja, ik was in de begindagen vreselijk bang, wij allemaal, verpleegkundigen en artsen’

De verpleegkundige herinnert zich de ontregelende berichten uit die begindagen. “Dan kreeg je bijvoorbeeld de mededeling dat je je masker moest inleveren omdat het model waarmee je net lang had staan intuberen, toch onveilig was gebleken. En nieuws over intensivisten die na intuberen zelf ziek waren geworden of, zoals in Italië, door COVID waren overleden. Dat hakte er uiteraard in.”

Toch ontstond er bij Jessica ook een ander gevoel. Hoewel ze zich aanvankelijk afsloot voor nieuws via radio en televisie, volgde ze wel berichten op Twitter. “Ik las ze om snel even dichter bij de laatste ontwikkelingen te zijn, om te weten hoe het nou echt zat en wat de verschillende waardeoordelen over een kwestie waren. Het nieuws in de media is niet altijd puur, vaak al snel verouderd en op Twitter zie je alles sneller.” Maar Jessica las in die twitterberichten en de reacties daarop, vooral tijdens de eerste golf, vaak dingen waarin zij zich als zorgprofessional niet herkende. “Het voelt niet zoals ik het ervaar, dacht ik. Het leek alsof wij, de hulpverleners op de ic’s ons werk niet aankonden. Maar dát konden wij ondanks angst, druk en vermoeidheid dus wel. Ik was er juist zo trots op dat wij dit met zijn allen in zo’n korte tijd op een haast onmogelijke manier deden.”  

Jessica voelde zich in haar element als ze op haar werk was. “Ik was blij mijn bijdrage in het gevecht tegen de nare ziekte te kunnen leveren.  Ik vond het veel moeilijker om thuis te zitten en dit soort nieuwsberichten te zien. Door dat nieuws vroeg ik me, voordat ik naar mijn werk ging, af in welke situatie ik daar zou belanden. Maar als ik er dan was, bleken de verontrustende krantenkoppen vaak anders dan de meevallende realiteit van de praktijk. Natuurlijk was het wel heel druk, gebeurden er vreselijke en verdrietige dingen en waren er casussen zoals beschreven, maar we konden het wél aan.”

Volgens Jessica lukte dat ook omdat er in haar ziekenhuis veel ervaren personeel rondliep. “Ondanks de onbekende nieuwe ziekte wisten we wat we moesten doen. Op de ic zie je natuurlijk  vaak de heftigste casussen en daarmee kunnen wij goed omgaan. We kennen de handelingen, we doen ze al jaren. Bij ons allemaal stond voorop dat we op welke manier dan ook, saamhorig ons steentje wilden bijdragen in de strijd tegen de pandemie. De situatie was heftig, er vielen collega’s uit en ook ik zat er op momenten flink doorheen. Maar we wilden geen medelijden omdat we niet krachtig genoeg zouden zijn ofzo. We klaarden de klus en we leerden veel bij wat ons werk nog interessanter maakte. 

‘Ik wilde tegenwicht bieden, meer nuanceren en laten weten wat míj́n ervaringen waren’

Van die positieve gedachten vond Jessica weinig terug in nieuwsberichten.  Ze wilde tegenwicht bieden, meer nuanceren en laten weten wat háár ervaringen waren. De verpleegkundige besloot zelf te gaan twitteren en deed dat onder de twitternaam About a (Intensive Care) Nurse. “Ik wilde met die naam privé en werk wel strikt gescheiden houden.” 

Dat bleek een verstandige keuze. “Viruswappies, antivaxers, andersdenkenden, ik weet niet hoe je ze moet noemen, die – vooral tijdens de eerste golf – mijn twitterberichten lazen, waren het ermee oneens. Dat zogenaamde virus waarover ik schreef, bestond immers  niet?  Ze gingen heel ver in hun afkeuring. Plaatsten scheldkanonnades en probeerden mijn naam, adres en werkplek te achterhalen om ‘mij iets aan te doen’.  Jessica vond het zeer bedreigend maar ging door. Ik moest excuses maken voor mijn ‘fakeberichten’ anders zou het me spijten. Dat heb ik nooit gedaan.” 

Nog steeds, zo veel later na de eerste golf, ziet Jessica dat verpleegkundigen of artsen door bepaalde uitspraken op Twitter worden ‘overspoeld met lelijke reacties van mensen die het met hen oneens zijn. “Er zijn er die het zelfs lukt werkgevers op te bellen met de vraag of zij wel weten wat voor een onwaarheden hun werknemer twittert. Ik twitter niet uit naam van mijn werkgever. Niet omdat ik denk dat ik iets niet goed zou doen, maar ik wil mijn werkgever er per se niet mee belasten.” 

‘Knettergek’ noemt Jessica sommige ‘andersdenkenden’. “Die proberen je echt te breken. Ze willen je het liefst thuis opbellen en in discussie gaan of uitschelden. Dat is ze bij sommige collega’s ook gelukt.”  Het is volgens Jessica maar een heel kleine hardnekkige minderheid, die zover gaat. “Als ze te dichtbij komen, stop ik met twitteren, dat heb ik er niet voor over. Lachend: “Maar mijn mooie baan in het ziekenhuis pakken ze deze nurse niet af.” 

De achternaam van Jessica en de plaats waar zij werkt, zijn bij de redactie bekend.