Adem in

Het is 5 uur in de ochtend en ik durf mijn IPad niet te bekijken. Ik werd wakker gebotst door mijn dochters elleboog, en mijn bioritme bepaalt dat wakker om 5 uur betekent: niet meer slapen. Normaal gesproken surf ik dan even door de krantensites, en in verkiezingsseizoen ook even langs Politico en RealClearPolitics, maar sinds de October Surprise van Comey durf ik de berichten niet meer te volgen. Althans, ik weet dat als ik ze lees, ik helemaal niet meer slaap. Wat er over een paar dagen in Amerika gebeurt, bepaalt namelijk of er nog hoop is op een redelijk normaal leven voor onze kinderen of niet.

De geschiedenis herhaalt zich eerst als tragedie, dan als farce. In dat laatste lijken we beland. Als de economische en geopolitieke gevolgen van een overwinning van Trump niet al genoeg zijn om je niet serieus te laten overwegen een schuilkelder te bouwen, dan moeten de gevolgen voor onze grootste bedreiging, klimaatverandering, je toch echt laten sidderen.

Klimaatverandering is een “threat multiplier”. De vluchtelingenproblematiek van 2016, bijvoorbeeld, zal peanuts zijn in vergelijking tot de massamigratie die zal volgen als we het niet redden. Met tranen in de ogen zullen we lachen om de tijd dat we ons nog druk maakten over de publiek-private verhoudingen in het zorgstelsel. Om extreme narigheid af te wenden hebben we collectieve actie nodig op een ongekende schaal.

Ik ben niet de enige die zich zorgen maakt. We houden collectief even de adem in voor 9 november

Zou het lukken? Indringender nog dan alle publicaties over ecologische effecten van klimaatverandering vond ik het antwoord van een hooggekwalificeerde klimaatwetenschapper op de vraag wat hij zou kiezen als hij één ding mocht doen aan de situatie waar we in zitten: “Teach my son how to use a gun.”

Lekker deprimerend zeg, hoor ik u denken. Het is bekend dat artsen, en zeker psychiaters, vatbaarder zijn dan de gemiddelde burger voor depressies, dus het kan aan mij liggen. Maar dan is er ook nog de depressive realism hypothesis. En ik ben niet de enige die zich zorgen maakt. We houden collectief even de adem in voor 9 november. En ondertussen zetten we onze afweer in om er toch maar een prettig weekend van te maken. Beetje rationalisatie (“Waarom je druk maken over iets waar je niks aan kunt doen?”), repressie en sublimatie kan dan geen kwaad.

Toen werd mijn dochtertje wakker, en die checkt ’s ochtends altijd een paar YouTubers. Ze had nu weer een lievelingsfilmpje en die moest ik zien. Deze dus:

Heeft u ook last van slapeloosheid en ingehouden adem dan raad ik u aan hem te kijken.

Sommige dingen zijn echt heel simpel.