Afwachten of meebuigen

Ze zijn er af en toe wel, de ziekenhuizen die een speldenprik willen uitdelen om te suggereren dat er weer wachtlijsten ontstaan in de curatieve zorg. Het Tweesteden Ziekenhuis probeerde het bijvoorbeeld eind 2011, het Radboudumc eind 2013. In beide gevallen was het een storm in een glas water. Typisch van dat nieuws waarin op 2 januari van het volgende jaar alweer vis verpakt werd.

Veel serieuzer dan dat zal het ook niet worden, blijkt uit antwoorden van Edith Schippers op Kamervragen van Hanke Bruins Slot van het CDA, en ze voerde daarvoor goede argumenten aan: “Ten eerste omdat ik ervan uit ga dat in dergelijke gevallen een deel van de verzekerden ervoor kiest gebruik te maken van de diensten van een andere zorgaanbieder en een deel alsnog een afspraak maakt in het nieuwe kalenderjaar. Ten tweede omdat ik ervan uit ga dat de verzekeraar in zijn inkoopbeleid rekening houdt met de ontwikkelingen in de zorgvraag.”

Zo simpel is het inderdaad wel. Zorgverzekeraars weten heel goed welk probleem ze met de NZa krijgen als ze geen realistisch volume aan zorg inkopen. En ze krijgen ook meer zicht op de kwaliteit van zorg die individuele ziekenhuizen bieden, waardoor ze voor hun verzekerden de rol van zorgbemiddelaar kunnen spelen. “Kunt u in ziekenhuis A niet snel genoeg terecht? Dan gaan wij kijken of ziekenhuis B u eerder kan helpen.” Het scherpe randje van wat Schippers in dit verband zei, zat in één gegeven, namelijk dat zij voor de patiënt die niet zijn behandeling wil uitstellen tot 2 januari de zorgplicht van de zorgverzekeraar boven de keuzevrijheid van de patiënt stelt. Terecht denk ik, maar beslist nieuw voer in de discussie over vrije artsenkeuze.

Delen