Geen erebaantje

Op de SP hoeven de toezichthouders niet te rekenen met hun pleidooi voor een hogere vergoeding. “Toezichthouders vinden dat er meer geld moet komen voor (…) zorg. O nee wacht, voor henzelf. #egotrippers”, twittert Renske Leijten. Henk van Gerven: “Wij van wc-eend vinden de vergoedingen te laag aldus de toezichthouders in de zorg. Meer!! Meer!!! Ahum Ahum.”

Je eigen vergoeding ter discussie stellen leidt natuurlijk snel tot scheve blikken. Ter nuancering :de koppenschrijvers van zowel Skipr (‘Toezichthouder zorg vindt vergoeding te laag’) als Zorgvisie (‘Toezichthouder wil twintig procent meer beloning’) gingen wat creatief met de feiten om. TIAS, dat onderzoek deed onder 387 commissarissen en toezichthouders uit meerdere sectoren concludeert 51 procent tevreden is over de huidige vergoeding. 43 procent vindt dat de beloning omhoog moet. De overige 6 procent heeft blijkbaar geen mening. Of meningloze toezichthouders überhaupt iets waard zijn is voer voor discussie, maar dit terzijde.

Een toezichthouder van een zorginstelling krijgt gemiddeld rond de 9000 euro. Kijk eens even terug naar de blog van gisteren (https://www.artsenauto.nl/gezamenlijkheid/) over de vraag of bestuurders wel een samenwerkingsovereenkomst moeten sluiten met een medisch specialistisch bedrijf als die overeenkomst het bestuur onvoldoende ruimte biedt om ‘in control’ te blijven. Dreigen de bestuurders dit toch te doen, dan hoort de raad van toezicht in te grijpen. Dat dit tot een conflictsituatie zal leiden is duidelijk. Een verstoorde werkrelatie en een rechtszaak liggen op de loer, en de media zijn er als de kippen bij om te roepen dat de patiënt de dupe is. Ik erken onmiddellijk dat geld geen rol hoort te spelen in de vraag of je als toezichthouders dit alles wel of niet voor je rekening durft te nemen. Maar realiseer je wel wat verantwoord toezichthouden inhoudt. Het is geen erebaantje meer.