Helpende hand

Een dag heeft 24 uur. Daarvan is Sulayman El Mathari er maar liefst 20 actief. De vijfdejaars geneeskunde aan de UVA kiest er zelf voor. “Ook zonder witte jas wil ik iets voor anderen betekenen.”

Tekst: Wout de Bruijne | Beeld: Marcel Bakker

Aan vier uur slaap per nacht heeft Sulayman El Mathari (25) genoeg. Althans, dat is het antwoord van de student geneeskunde op de vraag hoe hij er naast zijn studie nog zo veel andere activiteiten bij kan doen. Want Sulayman zit zelden stil. Zo organiseert hij in zijn woonplaats Almere wekelijks een kosteloos huiswerkbegeleidingsproject en een carrièrehulpproject voor middelbare scholieren die ‘uit een moeilijke omgeving komen’.

“Met de huiswerkbegeleiding zijn we klein gestart, zegt Sulayman, die zelf van Marokkaanse afkomst is, “maar inmiddels komen er iedere woensdagavond een kleine vijftig leerlingen en werken we met acht begeleiders.”

Het carrièrehulpproject voert El Mathari samen uit met gemeente en welzijnsorganisaties in Almere. “Ik geef er workshops over solliciteren, het schrijven van motivatiebrieven en het voeren van sollicitatiegesprekken. Ook geef ik er lezingen over taboeonderwerpen als mentale problematiek en psychische aandoeningen. En ik geef seksuele voorlichting.”

De aankomend cardiothoracaal chirurg is verder nog voorzitter van de Amnesty International regiogroep Almere – “op evenementen in de stad brengen we mensenrechten onder de aandacht” – en vicevoorzitter van de evaluatiecommissie van het keuzeonderwijs aan de UvA.

Daarmee is de activiteitenlijst nog lang niet compleet. En bij de vele bezigheden hoort ook nog een baantje om geld te verdienen. Dat doet Sulayman als teamleider bij een supermarkt in Almere. En, o ja, hij is vorig jaar getrouwd. “Mijn vrouw studeert net als ik geneeskunde en heeft ook een druk bestaan. Ze heeft veel begrip voor wat ik doe en steunt me onvoorwaardelijk. Maar we maken geregeld tijd voor elkaar. Dan gooien we alles opzij en doen we een dagje samen iets leuks.”

Californië

Alle inspanningen van Sulayman bleven niet onopgemerkt. Vorig jaar ontving hij de ECHO-Award. Het Expertisecentrum Diversiteitsbeleid (ECHO) kent de onderscheiding jaarlijks toe aan een student met een niet-westerse achtergrond in Nederland die excelleert op gebied van studieprestaties, ‘bruggenbouwen’, maatschappelijke betrokkenheid en leiderschap. De winnaars worden beloond met een volledig verzorgde Summercourse aan UCLA, the University of California Los Angeles in de Verenigde Staten. “Eind juli ga ik daar twee maanden lang studeren, Special Topics in Medicine en Leadership and Management. Wat die special topics zijn, weet ik nog niet”, lacht Sulayman, “dat hoor ik pas kort voor vertrek, spannend.”

De bezige student won ook prijzen op een heel ander gebied: poëzie. Die passie is bij hem mede ontstaan nadat hij op zijn dertiende is gaan stotteren. “Ik heb daar in het begin mee geworsteld; ik nam de telefoon niet meer op en meed situaties waarin ik moest praten. Maar als je minder praat, zie je meer en vallen je meer details op in de interactie tussen mensen. Ik begon te schrijven, want ik zocht een manier om me toch uit te drukken. Wat op mijn kamer begon met tekstjes en gedichtjes op een kladblok, groeide uit naar de voordrachten die ik nu houd voor volle zalen.”

‘Er zijn veel mensen die hun talenten en kwaliteiten onbenut laten, omdat ze te onzeker zijn over zichzelf. Zo wil ik het niet’

Want hoewel Sulayman nog stottert, laat hij zich daardoor al lang de mond niet meer snoeren. “Er zijn veel mensen die hun talenten en kwaliteiten onbenut laten, omdat ze te onzeker zijn over zichzelf. Zo wil ik het niet. Mijn gestotter staat mij niet meer in de weg. Integendeel, ik heb er veel door geleerd en het heeft mij sterker gemaakt.”

Hoewel hij geen van zijn passies en activiteiten zou willen missen, kiest Sulayman desgevraagd zonder aarzelen voor een toekomst als cardiothoracaal chirurg. Maar liever maakt hij die keuze niet. “Ook zonder witte jas wil ik iets voor mijn medemens betekenen. Die drang heb ik van mijn ouders en vooral ook van mijn opa. Hij kwam in de jaren zestig vanuit een arm dorp in het noorden van Marokko als gastarbeider naar Nederland. Hij werkte hard voor zijn ideaal van een beter leven voor zijn kinderen en kleinkinderen. Dat inspireert me.”

Basismotivatie

Vorig jaar nam Sulayman deel aan een zorgmissie naar Oeganda. “We deden daar met een team medisch specialisten een weeklang relatief eenvoudige ingrepen als staar- en liesbreukoperaties. Toen we in een weeshuis kleding, beddengoed, speelgoed en eten brachten, maakte dat diepe indruk op me. Je belandt in een compleet andere wereld waar de omstandigheden en verhalen je verscheuren. Een paar gebaren en woordjes brengen er al geluk. De schittering die ik bij sommigen in de ogen zag, staat op mijn netvlies gebrand. Anderen willen helpen, moet toch de basismotivatie zijn van iedere arts? Daar doe je het voor.”

Delen