Makkelijk
De beste bedoelingen leiden soms tot de foutste conclusies, merkte gepensioneerd dierenarts Paul van Maanen.
Tekst Paul van Maanen Illustratie Marcel Leuning
Op een avond meldden zich vlak voor het avondspreekuur twee boeren uit mijn praktijk die ook jager waren. Beiden hadden een Duitse Staande hond bij zich. Ze wilden een nest jonge hondjes, maar het dekken ging niet, en of ik eventueel behulpzaam kon zijn bij de copulatie. Dat gebeurde wel een enkele keer meer, maar het is nou niet het leukste werk.
Ik vroeg hen buiten te wachten tot na het spreekuur. De assistente had die avond verstek laten gaan en dus begon ik alleen aan het spreekuur.
Het viel me op dat er een mevrouw met een wat ouderwetse koffer op haar schoot in de wachtkamer zat. Toen de mevrouw aan de beurt was, zette ze de koffer op de onderzoekstafel en vertelde direct haar probleem. “Dokter, in die koffer zit de kater ‘Ruige’ van mijn schoonmoeder. Hij is ontzettend wild en agressief en ik zeg u, pas op! Oma denkt dat ‘Ruige’ kanker heeft, en als dat zo is, dan moet u hem maar meteen uit zijn lijden verlossen, vindt oma. Ik wacht het wel af in de wachtkamer. Succes!”
‘Dokter, gij verdient ze ook gemakkelijk!’
Daar sta je dan. Alhoewel ik het binnen in de koffer nogal rustig vond, liep ik even naar de boeren buiten.“Grad, wil jij even de beide honden vasthouden en Willem, wil jij alsjeblieft even met mij meekomen om een ogenblik te helpen?” De koffer stond nog roerloos op de tafel. Voorzichtig schoof Willem heel langzaam de ritssluiting open, beide handen paraat om onmiddellijk toe te slaan als het ‘monster’ uit de koffer zou springen. Er gebeurde helemaal niks. Na totale ontsluiting van de koffer bleek er een grote rode kater in te liggen die zijn laatste adem had uitgeblazen en kennelijk gestikt was.
Ik moest nu verstandig handelen. Willem en ik wachtten een paar minuten waarna ik de mevrouw vroeg om binnen te komen. “Mevrouw, het was echt geen gemakkelijke kat, maar ik heb hem toch kunnen onderzoeken. Willem heeft mij daarbij geholpen. Bij onderzoek bleek de kat zo ernstig door kanker te zijn aangetast, dat ik helaas maar besloten heb hem in te laten slapen. Het is niet anders. Goed dokter, ik zal het oma vertellen en ze zal er blij om zijn dat u voor ‘Ruige’ een goed besluit genomen hebt. Zegt u maar wat ik u moet betalen. De kater en de koffer mag u hier houden.”
Om het geheel te voltooien, vroeg ik haar twee tientjes, die ze opgewekt betaalde. Willem vertrok weer naar zijn vriend met de honden, terwijl hij me toefluisterde: “Dokter, gij verdient ze ook gemakkelijk!”
Nadat het spreekuur was afgelopen en ik de heren opzocht, vertelden die me dat de natuur inmiddels zijn werk had gedaan en dat de dekking gelukt was. Bij hun vertrek dacht ik: “Over gemakkelijk verdienen gesproken!”
Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Omdat de omstandigheden zo bijzonder waren, het behandeltraject aangrijpend, of juist omdat zich iets grappigs voordeed in het contact. In deze reeks leest u hun verhalen.