mijn eerste keer / 'Met samengeknepen billen in de verloskamer'
De eerste ingewikkelde casus, de eerste nachtdienst of de eerste keer eindverantwoordelijk zijn. Het zijn momenten die bijblijven en bepalend kunnen zijn voor de rest van een loopbaan. Drie collega’s blikken terug.
Lisa Trommelen (29) had die dag ‘goed gechild’, zoals ze zelf zegt. Dat doet ze altijd als ze nachtdienst heeft. Ze wil fris en uitgeslapen aan de slag. Vier jaar geleden werkte ze als basisarts op de afdeling gynaecologie. Eerder was ze tien bevallingen aan de hand genomen door een verloskundige, deze bewuste nacht moest ze voor het eerst in haar eentje aan de slag.
“’s Nachts werken voelt sowieso kwetsbaar, want het is stil in het ziekenhuis. Een bevalling is een heel intiem moment. Je bent samen met de moeder, de vader en een verpleegkundige. Er komt heel veel op je af, je moet continu allerlei keuzes maken. Uiteindelijk gaat het er altijd om: wat is de veiligste manier om het kind geboren te laten worden? Ik weet nog dat ik met samengeknepen billen in de verloskamer stond. Ik voelde een grote verantwoordelijkheid.
‘Ik stond met samengeknepen billen in de verloskamer’
Gelukkig werkte ik samen met een heel ervaren verpleegkundige. Zij zei op een gegeven moment: ‘Ik leg de verdoving en de schaar alvast klaar’. Concreet betekende dit dat ik mogelijk een knip moest zetten om het laatste stukje van de bevalling te versnellen. Dat had ik nog niet bedacht en dat wilde ik ook liever niet, maar doordat die verpleegkundige dit benoemde, wist ik wel dat ik nu echt alles op alles moest zetten om de baring te versnellen. De opmerking voelde niet per se als een ‘dreigement’, maar de verpleegkundige liet hiermee wel merken dat er iets moest gebeuren. Dat voelde ík niet alleen, dat voelde ook de patiënt. Die ging ineens veel harder persen en na tien minuten was de baby er. Zonder knip!
Ik kan me niet eens meer herinneren of het een jongen of meisje was, daar was ik op dat moment ook niet mee bezig. Ik weet alleen nog dat het een blakend kind was, dat ik het op de moeder heb gelegd, huid op huid, en dat ik dacht: dat hebben we toch maar mooi gefikst. Ja, kom maar op. Ik kan dit! Door die eerste ervaring realiseerde ik me dat je het in de verloskunde nooit alleen doet. Verpleegkundigen zijn goud waard.”
