Naar de kapper

Ludo Hekman (Zwolle, 1980) is onderzoeksjournalist en oprichter van Lighthouse Reports. Daarnaast bracht hij eind 2021 bij Thomas Rap het boek Madelon – Zoektocht naar een gewoon leven uit, over een meisje met PTSS dat onderdak vindt bij een pleeggezin.

Een tijdje terug heb ik me laten knippen. Niet dat mijn haar lang was geworden. Nee, dit keer stonden de ductus deferentes op de agenda. Voor deze knipbeurt was een tijdslot bij een kliniek ingepland; toch was de herinnering aan de kapper nooit ver weg. Dat kwam vooral door het vrijblijvende gekeuvel. De pogingen een gesprek op gang te brengen. Ik kon dat nooit los zien van de professionele motieven. En dus werd ook mijn reactie geveinsd.

Ik vond dat bij een kapper vaak ongemakkelijk, maar nu omarm ik het. Het ongemak van de aanstaande knipbeurt is vele malen groter. Dus doe ik mijn uiterste best er een boeiend gesprek van te maken. Elke afleiding is welkom. Niet denken of visualiseren waar en wat er gesneden en geknipt wordt.

Omdat het nog maar enkele weken geleden is dat Rusland Oekraïne is binnengevallen, ontstaat er zowaar een levendige uitwisseling over de motieven van Poetin. We zijn bescheiden genoeg om ons Poetin-verstehen te omkleden met ‘Ik ben natuurlijk geen expert, maar…”.

Ondertussen is het wachten op de arts. Ik lig klaar. Zonder boxershort, maar een met laagje jodium ruim uitgesmeerd op en rond de plek van de ingreep. Daar probeer ik dus niet aan te denken. En de assistent helpt me door een geanimeerd gesprek te voeren. Natuurlijk verdenk ik haar ervan dit volledig te veinzen – maar afleiding is mijn tijdelijke medicijn en de motieven van de hulpverlener doen er even niet toe.

‘Niet nadenken of visualiseren waar of wat geknipt wordt’

“Het is een journalist”, zegt de assistent als de arts binnenkomt. Hij begint als een kapper te praten: de aandacht bij zijn ambacht, en enkel terloops een gesprekje initiërend. “Genoeg werk voor jullie, journalisten. Wat doe je precies?” Ondertussen is hij met zijn aandacht bij het belangrijke knipwerk. Om dat te kunnen doen, moet hij eerst een incisie maken en daarna de juiste ductus vinden. Daar is hij even mee bezig. Ik weet precies hoe lang.

Ik kijk niet. Ik visualiseer niet. Ik voer een boeiend gesprek. Langzaam begint dat gesprek ook de aandacht van de arts te trekken. Vooral als het gaat over consequenties voor Nederland raakt hij op dreef. Hij vermoedt dat ik – of anders zeker zijn assistente – GroenLinks stem. En die hebben het leger jaar na jaar uitgeknepen. De methode van de kaasschaaf. Toch? En nu? Ja, daar hebben jullie niet over nagedacht zeker? Het klinkt niet venijnig, eerder een beetje uitdagend.

De balans lijkt nu omgeslagen. Ik zie zijn handen niet meer bewegen. Ik zie hem enkel geanimeerd in gesprek zijn. Ondertussen blijf ik me afvragen: is het klaar? En door die onzekerheid begint de aard van de ingreep nu toch een grotere plek in mijn bewustzijn op te eisen. Hoe hangt het erbij? Ligt het nog open? Is dat erg? Nu zie ik de assistent met een sinister glimlachje de arts tot de orde roepen. “Misschien moet je het even afmaken?” Zie je wel. Ik ben haar dankbaar. Ook voor het gesprek.

Op deze plek verhalen schrijvers, journalisten en publicisten over een persoonlijke ervaring met de gezondheidszorg en houden ze (para)medici een spiegel voor. Eerdere afleveringen leest u hier