Autoportret: Peugeot 208
De Peugeot 208 lijkt technisch op de Opel Corsa, maar er zijn meer verschillen dan overeenkomsten.
Tekst: Bart van den Acker | Beeld: Peugeot
De nieuwe 208 oogt minder ‘lief’ dan zijn voorganger, dankzij koplampen die doen denken aan slagtanden. Ondanks die opvallende voorkant is het tegelijkertijd ook een échte Peugeot, maar dan wat uitdagender dan voorheen.
Hij is tien centimeter langer (en drie breder), maar tot meer ruimte binnenin heeft dat helaas niet geleid: vier volwassenen kunnen er maar nét in zitten. De eenvoudige bagageruimte (265 liter) behoort nu tot een van de krapste in deze klasse.
Achter het stuur valt op dat de instrumenten niet zijn af te lezen óver het kleine (en gek genoeg niet ronde) stuur heen. Het instrumentarium is digitaal met een 3D-effect. Er is keuze uit vijf verschillende indelingen, maar niet elke configuratie laat alle gegevens zien. Ook de ‘pianotoetsen’ centraal in het dashboard vragen even gewenning en werken niet intuïtief.
Er is een centraal display voor onder meer het wel heel prettig werkende navigatiesysteem dat zelfs prima met stemcommando’s is te bedienen. Gek dat hierop voortdurend waarschuwingen verschijnen, terwijl er niks aan de hand is. Gevolg is dat ik er al snel geen acht meer op sla en zo het risico loop een écht belangrijke waarschuwing te missen.
Elke 208 heeft cruisecontrol, de wat duurdere versies zelfs adaptief. De bediening zit buiten het zicht van de bestuurder en vraagt veel gewenning om feilloos te bedienen.
‘Het stuur is gek genoeg niet rond’
Bijzonder is wel dat de cruisecontrol niet wordt onderbroken door de koppeling. Ik kan gewoon door de versnellingen heen terugschakelen en de 208 accelereert vanzelf weer door naar de eerder ingestelde snelheid. Ook de snelheidheidsaanduiding op verkeersborden kan met één toets ingesteld worden als gewenste kruissnelheid, al pikt hij soms verkeerde borden als basisinformatie op. De voorstoelen zijn voldoende comfortabel.
De 208 is leverbaar met de bekende 1,2 liter driecilinder benzinemotor van PSA in drie vermogensvarianten (55, 75 en 96 kW) en een 75 kW-diesel.
De elektrische versie laat ik hier even buiten beschouwing.
Ik reed de middelste benzinevariant die in het gebruik voldoende krachtig is en vooral op kruissnelheid opvallend stil. De trekkracht bij lagere toeren is bescheiden. Ik reed tussen 1 op 15,5 en 1 op 17, wat me tegenviel voor deze klasse.
Op de weg is de 208 steviger geveerd dan verwacht. Belangrijker is de matige richtingsstabiliteit, versterkt door de gevoeligheid voor zijwind.
Regelmatig raak ik de wegmarkering waarna de rijstrookbewaking een irritante correctie geeft – zelfs voor passagiers voelbaar. Door het kleine stuur is het effect van dat ‘slingeren’ extra voelbaar.
Conclusie: de Peugeot 208 onderscheidt zich door een tamelijk uitgesproken uiterlijk. Daar moet hij het van hebben, want op diverse andere vlakken (ruimte, comfort, verbruik) laat hij nogal wat liggen.
