Pijnscore

Daar sta ik dan als SEH-verpleegkundige achter mijn beeldscherm. Ik vul de documentatie van mijn patiënt in: een mevrouw die gereanimeerd binnen is gebracht op de SEH, maar kort daarna is overleden.  Ik heb er toch een goed gevoel bij, want er gebeurde iets dat nieuw was voor mij. Direct na het staken van de reanimatie vroeg de SEH-arts die de leiding had een moment stilte, uit respect voor de overledene. Wij stonden rond het bed en het was stil. Een moment van bezinning na al de hectiek. Mooi en respectvol.

Waaruit blijkt nu kwaliteit van zorg bij mijn patiënt?

Nu rest mij de zorg voor de familie van de overledene en allerlei regeldingetjes, zoals de administratie. Ik ben hard bezig de ‘rode klokjes’ weg te werken waaronder tweemaal een pijnscore. De eerste score vul ik in als ‘pijnscore niet mogelijk, namelijk reanimatie’.  Mijn ‘rode klokje’ blijft staan. Het systeem accepteert mijn uitleg niet, er moet een tweede score komen. Ik aarzel.  Mijn gedachten gaan naar de nieuwsbrief van afgelopen week, waarin stond dat de verplichte documentatie op de SEH niet goed op orde is. Ook genoemd: tweemaal een pijnscore. Dat kon beter. Maar waaruit blijkt nu kwaliteit van zorg bij mijn patiënt? Zeker niet door in dit geval toch maar twee keer een pijnscore in te vullen. Wat voor mij topzorg is, was dat kleine momentje van stilte uit respect voor de overledene, maar dat kan ik nu net nergens kwijt.

Ik ben een groot voorstander van (Ont)Regel de Zorg. Zorg voor de patiënt en niet voor de lijstjes. Dit is ook één van de speerpunten van de VAR. Wij moeten als verpleegkundigen schrappen en verbeteren. Onze tijd besteden aan de patiënt en niet aan (nutteloze) administratie.

En die tweede pijnscore…. Ik heb het niet gedaan, want ik kan het uitleggen.