Rijpingsproces
“Ons zorgstelsel is nog jong”, zegt Marjan Kaljouw, bestuursvoorzitter van de Nederlandse Zorgautoriteit, aan het begin van het interview dat ik met haar had voor De Eerstelijns. Wat Kaljouw met die opmerking duidelijk wil maken, is dat – ondanks alle discussie die hierover is gevoerd – een nieuw stelsel helemaal niet nodig is. Ze doet dus dezelfde aanbeveling als Marcel Daniëls, voorzitter van de Federatie van Medisch Specialisten: gooi nu niet het hele zorgstelsel overhoop.
Net als Daniëls ziet ook Kaljouw echter dat het stelsel nog niet ideaal functioneert en dus moet worden door ontwikkeld. De kern daarbij, stelt Kaljouw in het interview, is dat er transparantie moet komen over de kwaliteit van het zorgaanbod. Helaas niet iets wat in alle geledingen van de zorg vanzelf ontstaat, erkent ze, en ze zegt dan ook te begrijpen waarom zorgverzekeraars zelf kwaliteitsstandaarden zijn gaan bedenken. “Daar kunnen zorgaanbieders boos over worden”, zegt ze, “maar dan zeg ik: doe het dan zelf.” Touché.
Dit neemt niet weg dat de NZa ook een taak weggelegd ziet voor andere partijen dan alleen de zorgaanbieders, want die verdere ontwikkeling van het stelsel vergt op onderdelen aanpassing van de regelgeving en bekostiging. De kern is dat zorg wordt ingekocht op basis van kwaliteit waarvan de burgers beter worden, stelt Kaljouw, en wat dit betekent op het gebied van zorginkoop en wet- en regelgeving is daaraan ondergeschikt. Ook voor de NZa zelf, en voor de zorgverzekeraars is er dus werk aan de winkel. En voor de komende minister van VWS natuurlijk, die aan die wet- en regelgeving moet sleutelen.
5 reacties
Wat leuk! De stelseldiscussie.
Wat dat betreft is mw Kaljouw inderdaad een echte visionair gebleken.
Dit stelsel is goed voor diegenen buiten de zorg: de banken, verzekeraars en consultants ( de winnaars) .
Dit stelsel is echter slecht voor zorgverlener en patient ( de losers) .
Het gebaar van de winnaars richting de losers ( de zelfmoordpil) is hartverwarmend, maar inadequaat.
De schop moet er in, en wel heel snel.
Omploegen en opnieuw inzaaien.
E.Kriek
19 mei 2017 / 15:16Volgens mij zie je nu wat over het hoofd langs de lijnen van toekomstbestendigheid, beschikbaarheid, betaalbaarheid en kwaliteit. Laat die schop maar rustig in de schuur staan.
Frank van Wijck
19 mei 2017 / 16:30Ik ben nu nog meer in de war dan doorgaans, Frank.
Je noemt jezelf journalist!
( Ik herinner mij nog je uitspraak : ” als een dokter zich voorstelt als ” dokter X” , dan stel ik mij voor als ” journalist Y ” )
Maar je blijkt al lang een mening te hebben over datgene wat je schrijft!
Je interviewt bijvoorbeeld iemand waarvan je op voorhand al weet dat je het eens bent met die persoon.
Een spreekbuis, zouden sommigen het noemen.
Kan een journalist tevens spreekbuis ( buikspreekpop) zijn, Frank?
Zo ja, wat zijn dan de drijfveren van die ” journalist ” ?
Persvrijheid. Zuivere journalistiek.
De termen blijken aan erosie onderhevig.
( Tot mijn verrassing, maar misschien ook wel niet, is/ was mevrouw Enzlin voorzitter van de NVJ. )
Diepgravende, onafhankelijke journalistiek. Dat brengt ons verder.
Daar wil ik graag mijn portemonnee voor opentrekken.
E.Kriek
20 mei 2017 / 21:30Je veronderstellingen kloppen niet. Om te beginnen heb ik twee rollen: enerzijds ben ik journalist en anderzijds blogger. In de eerste rol werk ik in opdracht van medische vakbladen en interview ik mensen. Hoewel ik zeker ook zelf ideeën voor interviews aandraag, zijn het in de meeste gevallen de redacties van die bladen die – in overeenstemming met hun redactieformule – journalisten benaderen om artikelen te schrijven en op basis daarvan dus mensen te interviewen. Soms ben ik het met die mensen eens en soms niet. Dat doet er niet toe. Mijn rol als journalist is hen te bevragen over een onderwerp. In het artikel dat ik schrijf, lees jij niet terug of ik mij wel of niet kan vinden in de opvattingen van de geïnterviewde. Het interview met Marjan Kaljouw is een voorbeeld van een interview waartoe een redactie, in dit geval die van het tijdschrift De Eerstelijns, mij opdracht heeft gegeven.
In mijn tweede rol als blogger heb ik de ruimte om te reflecteren op alles wat ik hoor, zie en lees in de zorg. De blog is de enige vorm van journalistiek die de journalist de ruimte geeft om dit te doen. Als dit aanleiding geeft tot inhoudelijke discussie stel ik dat altijd op prijs.
Frank van Wijck
21 mei 2017 / 10:12In theorie is de praktijk hetzelfde als de theorie, maar in de praktijk is dat niet zo.
Alberts
23 mei 2017 / 15:50