Schmitz versus Snijders – september 2022
Hij is chirurg en opleider, zij is net klaar met haar opleiding tot chirurg. In een duocolumn bespreken Roderick Schmitz en Heleen Snijders relevante zorgthema’s, tegenstellingen én taboes.
Ha die Heleen!
Er hangen donkere wolken boven de chirurgische inhaalzorg, die noodzakelijk is geworden omdat tijdens de pandemie de planbare zorg is uitgesteld. Inhalen in deze context betekent nog meer patiënten behandelen dan we met zijn allen in 2019 hebben gedaan en dát gaat niet lukken. Niet omdat we niet willen, maar omdat we niet kunnen. Er zijn eenvoudigweg te weinig handen aan het bed en die handen die wél beschikbaar zijn, worden weggejaagd omdat we maar blijven geloven in technocratische slimmigheden om de bedrijfsvoering te optimaliseren. Als je medewerkers ook nog eens blijft zien als een risicofactor voor de patiëntveiligheid in plaats van een bron van oplossingen, dan is de default van de zorg onafwendbaar. Het is dus vijf voor twaalf. De hoogste tijd om de professional centraal te positioneren en zodanig te faciliteren dat het werkplezier weer floreert, ziekteverzuim en uitstroom dalen en werken in de zorg weer aantrekkelijk wordt. Dit is overigens niet alleen een taak voor het management. Het is een opdracht aan ons allen: investeer in het team door bij te dragen aan een respectvolle en waarderende cultuur. Pas dan wordt de inhaalzorg weer een feest voor ons allemaal.
Ja, ja, Roderick, jij weet het maar al te goed. Ik zie al helemaal voor me hoe je door de gangen van het ziekenhuis loopt om aan iedereen die het maar horen wil te vertellen hoe het in elkaar zit. En eerlijk is eerlijk; ik ben het nu een keer met je eens. Ook ik heb de neiging om dit evangelie oeverloos te prediken. In elke column of podcast en elk vakgroep- en gangoverleg. En ja; ik geef toe, zelfs op familiefeestjes.
Je spreekt over het centraal positioneren van de professional. Ik begrijp ook niet waarom dit nog niet op grote schaal gebeurt, terwijl het helemaal niet zo ingewikkeld is. Het draait namelijk allemaal om gezien, gehoord en gewaardeerd worden. En daar spelen wij als dokters inderdaad een belangrijke rol in. Oprechte interesse in de persoon en de vakkundigheid van de verpleegkundigen zijn eerste vereisten. En dat betekent bijvoorbeeld dat wij visite maken met Johanna of Willem en zij met Roderick of Heleen. En dat je vervolgens tijd vindt om met elkaar een kop koffie te drinken.
Dus huppakee, morgen beginnen! Investeer in elkaar waardoor er een cultuur ontstaat waarin iedereen zichzelf durft te zijn, vragen gewaardeerd worden, en er geluisterd wordt naar voorgestelde oplossingen. Met deze aantrekkelijke psychologische veiligheid kunnen we de hele wereld, inclusief dat beetje inhaalzorg, weer aan.
Eenvoudig toch?