Tattoo onder de witte jas
Onderzoeker Andrew Timming van de Schotse University of St. Andrews concludeerde vorig jaar dat aan tatoeages nog steeds een negatief stigma kleeft. Maar hoe zit dat in tolerant Nederland, in de medische wereld? Arts en Auto sprak twee studenten over hun tattoos.
Tekst: Martijn Reinink
“Dit is wie ik ben”, zegt Noortje Ficken (23). Ze tilt haar shirt iets op en daar staat het, met grote, sierlijke letters voor altijd op haar huid: primum non nocere (ten eerste geen kwaad doen). De tatoeage begint op haar zij en eindigt halverwege haar rug. “Ik heb er drie. Deze heb ik laten zetten toen ik mijn bachelor geneeskunde haalde. Ik krijg er soms commentaar op. Er zijn collega-co-assistenten die het niet mooi vinden of niet vinden kunnen. Tijdens het gezamenlijk omkleden in het OK-complex, maken sommigen er opmerkingen over.” Een discussie gaat Noortje niet aan. “Ik hoef me niet te verantwoorden. Het is mijn lijf en ik bepaal wat ik daarmee doe.”
Lees verder (pdf).
3 reacties
Zoek op Google maar eens naar David J. Ores, een Amerikaanse arts, onder de tatoeages die werkt in een arme wijk in New York. Hij biedt goedkope gezondheidszorg om mensen te helpen die het anders niet kunnen betalen. Ook is hij gespecialiseerd in het weglaseren van tatoeages, bv. bij ex-bendeleden. Voor zo’n man kun je alleen maar respect hebben.
Liesbeth Libbers
29 november 2014 / 14:21Ik denk dat Noortje gelijk heeft als ze zegt dat het haar lijf is, dus bepaalt ze zelf haar tattoos. Ikzelf zal er niet voor kiezen maar dit is dan ook niet relevant. De tattoeage is niet bepalend voor haar kwaliteit als aanstaand arts.
jos zwaans
3 december 2014 / 13:31Toch moet je bij de opleiding tot arts je uiterlijk aanpassen aan de norm. Ik heb anorexia en had ernstig ondergewicht. Ondanks goede cijfers werden mijn co-schappen toch halt toe geroepen om hoe ik eruit zag.
anoniem
17 december 2014 / 13:05