Het leven vieren

Internist Ellen van der Spek denkt nog geregeld terug aan het echtpaar dat haar op een dag een verfomfaaide envelop in handen drukte.

Ze kwamen altijd met z’n tweeën: een echtpaar op leeftijd van Indonesische afkomst. Ik kende ze al een jaar of vijf. Naarmate de jaren verstreken, ging hij langzaam achteruit. Altijd als ze er waren, straalden ze. En ze namen geregeld eten voor me mee. Typisch Indonesisch eten, zoals rijst of spekkoek. “U moet goed eten, dokter!”, zeiden ze dan, met een Indonesisch accent. En: “Zorgt u wel goed voor zichzelf?”

Ze vertelden dat ze samen dansten in de woonkamer. Ik zag dat helemaal voor me: hij steeds slechter ter been en zij hem ondersteunend, beiden met volle teugen aan het genieten. Van het leven en van elkaar, ondanks alle beperkingen.

Op een dag waren meneer en mevrouw weer bij me en zeiden: “Dokter, u moet samen met uw man iets van ons gaan drinken. Op een terras. Want daar genieten wij ook altijd zo van!” Ik kreeg een verfomfaaide blauwe belasting­envelop in mijn handen gedrukt. Ik zei natuurlijk dat ik dat niet kon aannemen, waarop zij zeiden: “Nee, we staan erop. Dit willen we heel graag!” Ik bedankte ze hartelijk en waardeerde hun lieve geste ook enorm.

‘Ze vertelden dat ze samen dansten in de woonkamer’

Aan het eind van het volle spreekuur keek ik in de enveloppe en zag ik eerst een blauw briefje van 20 euro, een bedrag dat ik ongeveer had verwacht. Maar bij nader inzien bleken het wel vier briefjes van 20 euro te zijn. Dat was natuurlijk niet de bedoeling! Zo veel kon ik niet aannemen. Ik keek in de computer wanneer ze terug zouden komen en besloot dat ik het geld dan terug zou geven. 

Na twee weken liet de assistente mij weten dat hun volgende afspraak afgebeld was. Meneer had een hersen­infarct gehad en ze waren naar hun zoon in de Randstad verhuisd. Ik belde de huisarts, maar die wist ook niets meer dan dat. En in ons systeem stond alleen een vast telefoonnummer dat niet meer aangesloten was. We hadden geen nummer van een mobiele telefoon, ook geen telefoonnummer van een zoon of dochter. 

Het is inmiddels zo’n vijf jaar geleden en ik heb de envelop nog onaangeroerd in een laatje liggen, in dubio wat ik ermee zal doen. En ik denk met genegenheid en een zekere bewondering terug aan zoveel liefde, levenslust en hartelijkheid, ondanks dat het leven niet makkelijk voor het echtpaar was. Misschien moet ik maar een keer naar een terras om het leven te vieren en de rest doneren aan een goed doel.