Dacia Sandero
Renaults Roemeense dochter Dacia brengt al enkele jaren – met wisselend succes – praktische auto’s die het niet zozeer van hun uiterlijk als wel van hun prijs moeten hebben. Nu is er de nieuwe Sandero, een voordelig geprijsde ruime vierdeurs.
Tekst: bart van den Acker
De Sandero is er in twee uitvoeringen. Voor elf mille heb je al een spiksplinternieuw exemplaar. Ik krijg de duurdere van twaalf mille mee, die over een paar extra’s blijkt te beschikken die eigenlijk niet echt nodig zijn. Opmerkelijk is daarom dat zaken als airco en navigatie alleen als optie leverbaar zijn, wat de prijs nóg verder zal doen stijgen.
Prijs vanaf € 10.990,- VvAA Lease vanaf € 304,96 Bijtelling 20%
Vrijwel alle kritiek die ik op de Sandero kan bedenken, is van tafel te vegen door de tegenwerping: ‘tja, maar wat wíl je, voor dát geld?’. Zo vind ik het uiterlijk nogal onopvallend, en de afwerking van het interieur niet onaardig maar wel wat goedkoop. Daar staat tegenover dat de Sandero standaard vier deuren heeft en het interieur ruim genoeg is voor vier volwassenen. Daarmee is de Sandero ruimer dan zijn hippe zusje, de nieuwe Renault Clio. Kritiek die ik ondanks de prijs toch wil maken, betreft de bijgeluiden uit de wielophanging. En soms hoorde ik de brandstof klotsen: dat is écht niet meer van deze tijd!
De bagageruimte is met 320 liter heel behoorlijk
De bagageruimte meet 320 liter, wat heel behoor-lijk is voor dit formaat auto. Het (optionele) navigatiesysteem vergeet spontaan mijn reisdoel als ik even pauzeer en de auto afsluit. Er zijn maar liefst zeven handelingen nodig voordat ik weer op weg kan. De voorstoelen zijn naar mijn mening iets te kort en te vlak, het veercomfort daarentegen is best goed, in elk geval voelt de auto niet te stug. De bediening is eenvoudig, dus iedereen kan er snel en moeiteloos mee overweg.
In technisch opzicht is de Sandero moderner dan ik verwachtte. De driecilinder (66 kW/90 pk), die ik al ken uit de Clio, is de enige in Nederland leverbare motor. Slim, want die zit gunstig qua CO2-uitstoot (116 g/km) en dat drukt de prijs in het huidige belastingstelsel. Jammer dat de Sandero niet is vrijgesteld van houderschapsbelasting.
Om vlot op te schieten, is doortrekken tot boven 3000 toeren nodig. Dan heeft hij wel power, maar dat gaat weer ten koste van het verbruik. Onder verre van ideale omstandigheden reed ik 1 op 15,2. Met beter weer (geen vorst) en minder stadsritjes durf ik wel te claimen dat hij 1 op 17 haalt, wat heel netjes is.
Toch mis ik nog een paar dingen die vergelijkbare auto’s wel hebben. Zo heeft de Sandero geen stop-startsysteem en als ik de richting-aanwijzer aantik, gaat die gewoon één keer en niet driemaal, zoals bij de meeste moderne auto’s.
Conclusie: nuchter beschouwd is er heel veel te zeggen voor de Sandero. Maar wie hecht aan uitstraling en imago, zal liever wat meer betalen voor een wat minder kleurloze auto. De concurrentie voor de Sandero zal vooral komen van jonge gebruikte auto’s van andere merken.
