Abjecte smetjes
De nachtzuster heeft een vriend die ook verpleegkundige is. Ik mag alweer geen slaaptablet nemen, pas morgen weer, en daardoor lig ik nu al de halve nacht wakker. Dat komt ook door hun gezellige geklets. Je gaat dan niet roepen of het misschien wat zachter kan.
Ik voel mij al zo dankbaar en schuldig om al het gedoe waar ik ze overdag mee opscheep, dat ik ze niet wil storen in hun knusse nachtelijke babbel. Zij willen gaan samenwonen, begrijp ik, en ze hebben natuurlijk voor deze nachtdienst gekozen omdat ze nu lekker met z’n tweetjes hun zoektocht naar een betaalbare woning kunnen voortzetten. Ik hoor ze een paar maal funda zeggen en Rivierenbuurt en De Pijp. Tegen tweeën of daaromtrent begrijp ik dat ze aan het rekenen zijn geslagen en dat ze, als ze hutje bij mutje leggen, kunnen gaan tot een huur van 800 euro per maand. Schuldbewust probeer ik uit te rekenen hoeveel ik tot nu toe jarenlang maandelijks heb besteed aan boeken, cd’s, tv-series op dvd, whisky’s, sigaretten, etentjes, kleding, auto’s, abonnementen en bioscoop-, theater- en concertbezoek – allemaal zaken waar ik op kan minderen, wat ik, om redenen van toekomstige gezondheid, ook zou moeten doen – dus als ik ze nu eens voorstel dat ik de eerste maand zeg maar honderdvijftig euro bijdraag aan hun huur, zouden zij mij dan voor de rest van mijn verblijf hier in het VU willen voorzien van verstolen slaaptabletten?
In de nacht van de achtste of de zesde of zelfs nog maar de vierde dag hebben ze kennelijk mijn horloge afgepakt. Dat was denk ik makkelijker voor het infuus of de sonde. Kan ook in verband met de lichtgevende lange vingerhoed zijn geweest die mij is omgeschoven en nu als een waakzame kabouter naast me op het laken ligt.
Talita of Irma heeft mij verteld dat deze zogenoemde saturatiemeter de juiste verhouding tussen mijn hemoglobinegehalte en de toegediende zuurstof controleert, maar voor de rest heb ik geen idee waar al die lifelines toe dienen en welke organen zij precies ondersteunen. Straks ga ik dat thuis op mijn gemak nog eens allemaal googelen. Maar eerst een overzichtelijke opzet voor mijn cartoonboek bedenken. Ik ben nog maar half wakker en zie dat de klok exact twaalf uur aanwijst. Dan denk je altijd even dat de wijzers stilstaan. Maar die klok hing hier gister toch nog niet? Heb ik dan wel ontbeten? Waarschijnlijk niet nee, want ik mis de bittere nasmaak van de kaas. En wel als kiespijn. Ik ben een kleine eter zonder gastronomische kapsones en ik stel er prijs op te verklaren dat de supervriendelijke zorgzaamheid van deze verplegenden boven alle lof is verheven, maar aan elke dag van mijn verblijf kleven twee abjecte smetjes.
Arts en Auto mag 25 exemplaren verloten. Stuur een mail met uw lidmaatschapsnummer en adres naar verloting@artsenauto.nl o.v.v. ‘Kees van Kooten’. Zie artsenauto.nl/verloting voor de winnaars (na 05-01-16)Ten eerste is daar iedere morgen het eenzame, in cellofaan gestanste, stokoud zwetende maar als jong betitelde plakje keihard opgekrulde kaas en ten tweede de getuite beker van overjarig, voormalig wit plastic, waarvan de reuk mij onbedwingbaar doet denken aan de muffe walm van het kunststoffen Tomado uitdruiprek op het ouderlijke aanrecht; een geur die zich hecht aan alle geserveerde koffie of thee, zodat de beide dranken nog maar nauwelijks van smaak verschillen. Tomado, avocado, gadogado, eldorado, pensionado. Ik zou de spijs en drank waaraan het mij hier ontbreekt door mijn vrouw het ziekenhuis kunnen laten binnensmokkelen en ’s nachts onder het laken soldaat maken, maar het lijkt mij sympathieker dat ik solidair blijf met de
overige patiënten en zonder tegensputteren opeet en leegdrink wat de pot schaft. Daarom heb ik mijzelf ook wijsgemaakt dat die weerbarstige custardvla van gisteravond niet als toetje was bedoeld, maar deel uitmaakt van de medicatie. Custardvla. In geen drie decennia meer van gehoord. Schitterend scrabblewoord.
