Toen & nu: apothekers Peter Sollie en Jitske Langeland

In het VvAA-jubileumjaar brengt Arts en Auto zorgprofessionals van toen en nu samen. Deze keer: openbaar apothekers Peter Sollie en Jitske Langeland.

Peter (65): “Het gaat in het nieuws om de haverklap over medicijntekorten. Een oud-collega vertelde me laatst dat ze nu een derde van haar tijd kwijt is aan het vinden van de juiste medicijnen. Een derde! Allemaal tijd die ze niet aan goede zorg kan besteden. Ik ben dan wel met pensioen, maar ik kan me daar heel boos om maken. Hoe ervaar jij dit probleem?”

Jitske (28): “Ik vind het verschrikkelijk voor patiënten. Onlangs was de salbutamolpuffer niet beschikbaar. Ik weet van collega-apothekers dat zij hemel en aarde hebben moeten bewegen om nog een puffer voor een jong kindje te vinden. Want geen puffer betekent voor deze patiëntjes ziekenhuisopname.”

Peter: “Zo zijn apothekers: we rusten niet voordat we een oplossing hebben gevonden. Tegenstrijdig genoeg zorgt die houding ervoor dat veel beleids­makers de urgentie van de tekorten nog altijd niet voelen.”

Jitske: “Het is erg dat we in een land als Nederland in deze situatie zijn beland. Dat zou niet nodig moeten zijn. Overigens maken de tekorten, hoe raar dat ook klinkt, het werk vakinhoudelijk wel extra interessant. Je moet immers heel creatief zijn om patiënten toch goed te kunnen helpen. Ik leer er veel van.”

Peter: “Sowieso vind ik ons vak in de loop der jaren inhoudelijk alleen maar boeiender geworden. Toen ik in de jaren ’80 begon, lag de focus op registratie en controle van medicatie. Sinds 2016 is openbaar apotheker een erkend specialisme. Daarmee zijn we nadrukkelijk medezorgverleners en meer gelijkwaardige sparringpartners geworden.”

Jitske: “Wilde je altijd al apotheker worden?”

Peter: “Nee, dokter, net als mijn oudere broer die geneeskunde studeerde. Maar nadat ik twee keer was uitgeloot, leek farmacie een logisch alternatief. Gelukkig maar, want ik ben altijd met hart en ziel apotheker geweest.”

Jitske: “Eerlijk gezegd was het ook niet mijn droom. Ik wilde iets medisch doen, een vak waarmee ik alle kanten op kon. Zo kwam ik bij farmacie uit. De combinatie van inhoud en ondernemerschap past me perfect. Ik geniet van de afwisseling. Met de veelbesproken agressie valt het gelukkig mee. Ja, een patiënt riep een keer dat het mijn schuld zou zijn als hij dood zou gaan. Maar ik weet dat zulke boosheid meestal voortkomt uit angst. Als ik de tijd neem om dingen goed uit te leggen, slaan de meeste kwade mensen als een blad aan een boom om.”

Peter: “Ik heb altijd in Amsterdam gewerkt, lang bij de bekende apotheek De Vijzel. Daar gebeurde van alles, maar ik heb me nooit onveilig gevoeld.”

Jitske: “Dat is wel een heel andere omgeving dan Sint-Oedenrode, waar ik afgelopen jaren tweede apotheker was. Onlangs ben ik naar Arnhem verhuisd. Daar kreeg ik de kans om als beherend apotheker aan de slag te gaan. Heel leuk om nu eindverantwoordelijk te zijn en mijn eigen stempel op het reilen en zeilen van een apotheek te kunnen drukken. Ik wil bijvoorbeeld meer medicatiechecks gaan doen bij risicopatiënten.”

Peter: “Ik snap de wens om zelf aan het roer te willen staan goed. Na De Vijzel zat ik tien jaar in een gezond­heids­centrum in Amsterdam Zuidoost. Vanwege de korte lijntjes met onder anderen de huisartsen aldaar konden we de best mogelijke zorg leveren. Maar uiteindelijk wilde ik besluiten kunnen nemen, ook financieel. Toen ben ik teruggegaan naar De Vijzel. Samen met twee partners werd ik eigenaar van die en drie andere apotheken in Amsterdam.”

Jitske: “Welke inhoudelijke ontwikkeling heeft ons vak volgens jou echt veranderd?”

Peter: “Die van de farmacogenetica, en de komst van het DNA-paspoort voor medicatie. Veel mensen hebben tenminste één genetische variant die zorgt voor een te sterke, verminderde of neutrale werking van geneesmiddelen. Als je dat weet, kun je als apotheker actief meedenken en adviseren over dosering en zo de effectiviteit van een behandeling vergroten en onnodige bijwerkingen verminderen.”

Jitske: “Het valt mij op dat andere zorgverleners vaak niet precies weten wat apothekers allemaal doen. Terwijl we zoveel waarde kunnen toevoegen. Rond de zorg van een patiënt én in een multidisciplinair behandelteam. Ik wil me er daarom hard voor maken dat we nog beter zichtbaar worden. Heb jij tips hoe we dat als jonge apothekers kunnen aanpakken?”

Peter: “Zorg dat je bij alle farmacotherapeutische overleggen bent, ook al kosten ze veel tijd. Dat versterkt de band met artsen. Trek samen op met andere apothekers. En spreek je publiekelijk positief uit, bijvoorbeeld door KNMP media-apotheker te worden. Mijn laatste tip is een open deur: toon empathie naar patiënten. Laat blijken dat je niet alleen medewerker maar vooral ook medeméns bent. Dat maakt alle verschil.”