Barking like a dog
Als jonge tropenarts werd emeritus chirurg Harry Wegdam geconfronteerd met de dramatische gevolgen van rabiës.
Tekst: Harry Wegdam|Illustratie: Marcel Leuning
“Het was in 1972, ik werkte in Hwidiem (Ghana) als jonge tropendokter en er kwam een vader de spreekkamer binnen met aan elke hand een kind. De kinderen waren duidelijk een eeneiige tweeling, van ongeveer zes jaar oud. ‘De één heet Kofi en de ander Kwame’, vertelt de vader.
De reden van hun komst is een beet drie maanden eerder van een dolle hond. Eerst was Kofi gebeten en daarna Kwame. De hond is korte tijd daarna overleden. Kwame vertoont nu, na drie maanden, alle symptomen van rabiës: hij kan geen water meer zien of drinken en reageert merkwaardig. Zijn broertje Kofi vertoont geen enkel symptoom van de ziekte, die altijd met de dood eindigt als de symptomen eenmaal manifest zijn.
Kofi krijgt het laatste antirabiësserum dat we nog hebben onverwijld ingespoten, terwijl Kwame in een afgesloten kamer wordt gelegd zodat anderen niet door hem gebeten kunnen worden. Kwame heeft echter nog wel opgemerkt dat zijn broertje Kofi die injectie kreeg en hij is in staat ons duidelijk te maken dat hij die ook graag wil. Lastig. We geven hem daarop fysiologisch zout per injectie om hem niet nog ongelukkiger te maken, want niets kan hem nog redden.
‘De jongen valt iedereen in zijn nabijheid aan’
Merkwaardig is dat de eerstgebetene helemaal vrij is van symptomen, terwijl je zou verwachten dat de hond op dat moment nog de grootste hoeveelheid gecontamineerd speeksel had. Ook vind ik het bijzonder dat het jongetje dat als tweede gebeten is zich nog zo bewust is van zijn situatie dat hij dezelfde behandeling wil als zijn broertje.
Die middag brengt de watchman een briefje van de verpleging naar ons huis met daarop een korte tekst: ‘Please doctor come, the boy with rabiës is barking like a dog now’.
De jongen overlijdt dezelfde nacht nog, in complete afzondering, want hij valt iedereen in zijn nabijheid aan. Ook zijn vader en zijn tweelingbroertje zijn niet veilig voor hem. Een drama. Papa en Kofi verlaten nog diezelfde dag het ziekenhuis. Met een kleine kist op het dak van hun taxi, op weg naar hun home town.
Verdriet om het overlijden van je kind of je tweelingbroertje blijft daardoor bijna onzichtbaar.”
Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Omdat de omstandigheden zo bijzonder waren, het behandeltraject aangrijpend, of juist omdat zich iets grappigs voordeed in het contact. In deze reeks leest u hun verhalen.
