Broer en zus

De ervaring met een bijzonder paar in de praktijk van dierenarts Kristine Braakman staat haar ruim twintig jaar later nog altijd helder voor de geest.

Trees de poes was blind geboren maar had het geluk dat haar broertje Teun haar altijd op sleeptouw nam. Ze waren als jonge katten in hetzelfde huis terecht­­gekomen, waar ze gelukkig en tevreden leefden. Trees liep vaak een beetje tegen Teun aangeleund, al was het maar met een paar snorharen. Ze waren altijd bij elkaar in de buurt. Onafscheidelijk. En als je het niet wist, zou je niet vermoeden dat Trees niets kon zien.

Teun was een prachtige rood-witte ‘je-weet-wel-kater’, Trees een zogeheten schildpadpoes, een lapjespoes zonder wit: zwart met kleine, rode vlekjes. Hun leven verliep een jaar of achttien zonder problemen. Maar toen werd Teun ziek. Erg ziek. Zó ziek, dat er niets meer was dat hem beter zou kunnen maken. Tot overmaat van ramp zouden de baasjes van Teun en Trees gaan verhuizen. Behalve haar ‘geleidebroer’ zou Trees daarom ook haar vertrouwde thuis moeten gaan missen. En dat op zo’n hoge leeftijd. Een kat van 18 jaar is namelijk te vergelijken met een mens van 90 jaar.

Als een zielig hoopje bleef hij op de behandeltafel liggen

De baasjes kwamen, na er samen lang over gepraat te hebben, bij mij met de vraag of ik broer en zus samen kon laten inslapen. Maar Trees was, ondanks haar blindheid en ouderdom, lichamelijk nog helemaal in orde. Alleen voor de jaarlijkse controle en inenting kwamen ze met Trees bij de dierenarts. Het stelde me voor een verschrikkelijk dilemma. Als dierenarts wil je immers dieren beter maken, of – als het niet anders kan – uit hun lijden verlossen. Uiteindelijk na uitgebreid overleg met collega’s kwam ik tot de conclusie dat hun verzoek – gegeven de situatie – toch inderdaad het beste zou zijn voor Trees.

Toen hun baasjes op het afgesproken tijdstip kwamen, had ik toch een flinke knoop in mijn maag. De reismandjes gingen open en ik haalde Teun er voorzichtig uit. Als een zielig hoopje bleef hij op de behandeltafel liggen. Trees klom zelf uit haar mandje en liep heel doelgericht naar hem toe, kroop zo goed en zo kwaad als het ging om hem heen en legde haar kopje op zijn inmiddels wel erg magere lijfje. De knoop in mijn buik ontwarde zich.

Het beeld van broer en zus, helemaal verstrengeld, één roodwitzwarte bontbal, staat voor altijd op mijn netvlies. Teun en Trees kregen allebei hun injectie om onder narcose te gaan. Al snel sliepen ze diep. Daarna kregen ze het euthanasiemiddel toegediend. Teun om uit zijn lijden te worden verlost en Trees om te voorkomen dat ze zonder haar broer zou gaan lijden.

Iedere (para)medisch professional heeft wel een patiënt of cliënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Heeft u ook een ontroerend of grappig verhaal? Stuur het dan in 330 tot 500 woorden naar redactie@artsenauto.nl (o.v.v. Onvergetelijk).