De kunst van het loslaten

Op Twitter kom ik enkele artsen tegen die aan één woord genoeg hebben om zich te scharen achter het KNMG-standpunt dat verdere verruiming van de numerus fixus ongewenst is. Toch denk ik dat de discussie hierover meer tekst waard is dan het enkele woordje ‘eens’ dat zij tussen twee afspraken door snel even hun tijdlijn in slingerden. Ik kan mij namelijk niet helemaal aan de indruk onttrekken dat artsen verruiming van die numerus fixus niet zo zien zitten, omdat die weleens tot gevolg kan hebben dat ze in de toekomst hun best moeten doen om de baan te pakken te krijgen die ze willen. Toch hoef je aan niemand anders dan artsen uit te leggen dat je best doen voor je droombaan in een concurrerende markt de gewoonste zaak ter wereld is.

Natuurlijk zit er ook een ander facet aan de discussie over de numerus fixus. De KNMG heeft namelijk gelijk als ze stelt dat het loslaten daarvan er niet automatisch toe leidt dat we straks de zorgverleners krijgen die de samenleving het meest nodig heeft. Meer studenten toelaten tot de studie geneeskunde biedt geen enkele garantie dat het tekort aan specialisten ouderengeneeskunde, bedrijfsartsen en jeugdartsen wordt opgelost. Daarvoor is meer nodig. De betreffende beroepsgroepen kunnen hiertoe zelf een bijdrage leveren door zich nadrukkelijker te profileren onder de doelgroep op het moment dat die een beslissende keuze moet maken in de opleiding.