De perfecte assistent

Gepensioneerd dierenarts Rien Rasenberg (84) trof in Hannes, de plaatselijke voddenman, ‘een lot uit de loterij’. Nog altijd denkt hij met warmte aan hem terug.

Hannes reed iedere ochtend de dierenartspraktijk voorbij. Hij haalde dan gebruikte spullen op met zijn paard en wagen. Zo ook de eerste dag van mijn werkzame leven als dierenarts in Roermond. De deur van de praktijk stond open toen ik er arriveerde met mijn hoogzwangere vrouw en kind van een jaar. Er was niemand aanwezig.

Net toen ik binnen was, rinkelde de telefoon. Aan de lijn een boer, die mij door zijn dialect meteen in het diepe liet storten. Ik verstond niets van wat de man zei. “Wacht even”, riep ik. Ik rende naar buiten, zag Hannes staan en vroeg hem mee naar binnen te komen en aan de boer te vragen wat er aan de hand was, en waar hij woonde. “Een rind op een deem getraaie”, verstond Hannes. Een koe had zich op een speen getrapt, luidde de vertaling. Mijn eerste boerenvisite, ergens ver weg. Wat een begin.  

Toen Hannes op een dag kwam vertellen dat zijn vrouw plotseling was overleden, stelde ik hem voor om mij te komen helpen in de kliniek. De assis­tentes voelden aanvankelijk enige schroom, maar Hannes paste zich snel aan. Hij schoor zich iedere dag en droeg nette kleren.

Zijn aanwezigheid bleek een lot uit de loterij. Als ik een hond of kat in moest laten slapen, sprak Hannes de eigenaren in dialect troostend toe. Hij kende alle mensen uit de sociaal zwakke buurt waar­ mijn praktijk gevestigd was en stelde voor onbetaalde rekeningen te innen. Die werden vervolgens keurig betaald.

Wat hij bij dierenarts Rasenberg verdiende? “Mijn gezondheid”

Er waren cliënten die zich verbaasden over de aanwezigheid van een oud-voddenman in de praktijk maar Hannes was onmisbaar geworden. Hij stond de assistentes bij in onverwachte probleemsituaties, waarvoor ze hem respect en dankbaarheid toonden. Een hond aan het infuus? Hannes bleef bij het dier waken. Een keizersnede ’s nachts bij een hond? Hannes kwam, hield de pasgeboren puppy’s warm, reinigde het instrumentarium en schrobde de vloer.

Hannes werd niet alleen een perfecte assistent, maar ook een huisvriend die altijd welkom was op feestjes, verjaardagen en feestdagen. Toen hij op een dag op het matje moest komen bij het arbeids­bureau en hem gevraagd werd wat hij bij dierenarts Rasenberg verdiende, antwoordde hij: “Mijn gezondheid.”

Toen hij begon te dementeren, kwam hij minder. En dus haalden we hem wat vaker op om samen de dag door te brengen. Toch nog vrij onverwacht overleed Hannes, de man die het schopte van voddenman tot assistent van een dierenarts.