Dierbaar kunstwerk: 3 zorgcollega’s vertellen

Een werk dat een levensbepalende gebeurtenis markeert, een persoonlijke passie verbeeldt, of iedere dag weer opnieuw hoop, blijdschap en vertrouwen geeft. Drie collega’s vertellen over een kunstwerk waar ze buitengewoon aan gehecht zijn.

‘Ik zie hoop en vertrouwen in het goede’

Tijdens een bezoek in 2007 aan een Amsterdamse galerie wordt tandarts-endodontoloog Walter van Driel (64) enorm geraakt door een groot olieverfschilderij van kunstenaar Marc Mulders, lid van de Tilburgse School. “Het liet me niet meer los.”

Een kunstkenner wil hij zichzelf niet noemen, wel een liefhebber. “Ik ben ook niet zo snel onder de indruk van namen, een kunstwerk moet me vooral iets dóen.” Zoals het indrukwekkende Depositione van Marc Mulders. In 2007 staat Walter van Driel voor het eerst oog in oog met het grote (230 x 190 cm) schilderij, wanneer hij samen met een vriend een galerie in Amsterdam bezoekt. “Het was nog maar nét af, de olieverf rook je nog.”

Van Driel ervaart bij de aanblik een bijzondere gewaarwording, hij heeft een soort déja-vu. “Later kwam ik erachter dat het leek op een afbeelding uit een boekje uit mijn lagereschooltijd, dat bevatte net zulke confettikleuren.” De associatie met die gelukkige jeugdjaren is, vermoedt hij, een van de redenen dat het werk hem niet loslaat. In de auto terug naar huis voelt hij: dit móet ik kopen. Maar de galeriehouder laat weten dat hij het alleen verkoopt als Van Driels vrouw er net zo van onder de indruk is. “Ze is meegegaan en heeft eerst heel stil naar het schilderij zitten kijken. Toen pas zei ze dat ze het mooi vond.” Lachend vertelt hij dat zijn vrouw jaren later opbiechtte dat ze er destijds eigenlijk niets mee had. “Gelukkig is ze er inmiddels wel aan gehecht.”

Iedere ochtend heeft Van Driel een vast ritueel. “Na het lezen van Fokke & Sukke ga ik even voor dit schilderij zitten. De abstracte afbeelding van het gehavende lichaam van Jezus Christus aan het kruis met de toegebrachte zijdewond komt, door de dikke lagen verf, als het ware los van het doek. Het emotioneert en inspireert mij me te ontfermen over mensen die hulp nodig hebben, het verbeeldt hoop en vertrouwen in het goede. Een mooi begin van de dag.”

‘In deze tekening valt voor mij alles samen’

In de woonkamer van arts foetale geneeskunde Daphne Voormolen (42) hangt een groot zelfportret van Diana Quinby, dat de Amerikaans/Franse kunstenaar tekende toen ze zwanger was. “In Quinby’s werk valt alles samen: mijn fascinatie voor m’n vakgebied en mijn passie voor kunst.”

In haar studententijd ziet Daphne Voormolen voor het eerst tekeningen van Diana Quinby. Ze is geïntrigeerd, zoekt contact en ontmoet de Frans/Amerikaanse kunstenaar. Op dat moment kan ze zich geen werk van haar permitteren, maar ze belooft terug te komen wanneer ze student-af is. In 2017 siert een werk uit de serie ‘zwangere zelfportretten’ van Quinby de voorkant van Voormolens proefschrift. “De tekening staat voor vrouwelijke creativiteit en sluit prachtig aan bij een hoofdstuk waarin ik het ontstaan van nieuw leven koppel aan het creëren van kunst.”

Voor haar promotie ontvangt ze als cadeau bijdragen om een werk van Diana Quinby te kunnen kopen. Samen met haar man rijdt ze naar Parijs, om haar aankoop – de tekening Enceinte 5 uit 2005 – bij de kunstenaar thuis op te halen.

Inmiddels bezit Voormolen een tweede werk van Quinby. “Uit dezelfde serie, maar nu een zelfportret van ná de geboorte, met baby. In haar tekeningen valt alles samen: mijn fascinatie voor m’n vakgebied en mijn passie voor kunst.” Haar huis hangt inmiddels aardig vol met zwangere buiken. “Nee hoor, mijn man vindt dat niet erg, hij kent mijn passie.” Lachend: “Hij is neurochirurg, voor hem hangen er wat hoofden en breinen.”

‘In de rode bollen zie ik zijn clownsneuzen’

Ze heeft meer schilderijen van Ángeles Nieto, maar vooral haar eerste werk van deze Spaans/Nederlandse kunstenaar is voor kinder- en jeugdpsychiater Odette de Theije (60) van
bijzondere betekenis.

Wanneer Odette de Theije in 2019 in de krant een kleine foto ziet van een schilderij bij een aankondiging van een ‘open galerie’ in Thorn, is ze er meteen door getroffen. “Het was een afbeelding van een ouder met een kind, omgeven door sterren en dieren.” Vijf jaar daarvoor heeft de kinder- en jeugdpsychiater haar man Roelof verloren. “Samen met onze zoon Tomas vormden we altijd een drie-eenheid. Na Roelofs plotselinge overlijden bleven wij als twee-eenheid over.”

Wanneer De Theije de kunstenaar, Ángeles Nieto, vertelt waarom Juntos (dat ‘samen’ in het Spaans betekent) haar zo veel doet, is ook deze erg geraakt. “We hebben met zijn tweeën bij het schilderij staan huilen.” Hoewel Juntos haar dagelijks confronteert met het verlies van haar grote liefde, maakt het De Theije vooral blij. “Mijn man was clown van beroep, in de rode bollen zie ik zijn clownsneuzen. En het verbeeldt voor mij de mooie, bijzondere en liefdevolle band die ik heb met onze zoon.”