Bram Tuinzing (1948 – 2024)
Op 11 januari 2024 overleed Dirk Bram Tuinzing, emeritus-hoogleraar bij VU/ACTA. Bram Tuinzing was een nationaal en internationaal gerespecteerd MKA-chirurg op het gebied van de orthognatische chirurgie.
Bram Tuinzing werd op 2 augustus 1948 in Den Haag geboren in een gezin met alleen oudere zussen. Op jonge leeftijd verhuisde het gezin naar Arnhem. Bram studeerde tandheelkunde in Groningen en specialiseerde zich in mondziekten en kaakchirurgie, toen nog alleen een specialisme in de tandheelkunde. In 1972 trouwde hij met Stella Dikkers en het paar vestigde zich tijdelijk in Winnipeg in Canada en later in Israël. Zij kregen twee zoons: Flip en David.
In 1974 startte Tuinzings professionele carrière in het VUmc. Ook was hij werkzaam in het Rijnland Ziekenhuis in Leiderdorp. In VUmc, nu Amsterdam UMC, heeft hij tot 2021 onafgebroken gewerkt, sinds 1992 als hoogleraar chirurgisch kaakorthopedie.
Hij heeft veel technieken als eerste in Nederland uitgevoerd
Bram Tuinzing stond al snel bekend als een uiterst bekwaam chirurg. Zijn oud-collega, arts, tandarts en MKA-chirurg prof. Eddy Becking zegt daarover: “Bram was een topchirurg die nauwgezet, professioneel, maar ook opvallend progressief te werk ging. Hij heeft veel technieken als eerste in Nederland uitgevoerd en verschillende toepassingen zelf bedacht en zorgvuldig geïntroduceerd. Dit heeft hem internationale roem gebracht.”
Bram Tuinzing had altijd overvolle spreekuren vanwege zijn populariteit. Becking: “Hij leek eerst altijd wat stug, maar al gauw leerde je hem kennen als een superaardige man.”
Volgens Eddy Becking kende Bram Tuinzing goed zijn eigen grenzen. “Chirurgisch, maar ook in de organisatie. Bestuursfuncties waren niks voor hem. Nadat hij gedurende hooguit zes maanden verantwoordelijk was voor het aannamebeleid in de VU heeft hij in die periode precies één personeelslid aangenomen en vervolgens deze functie weer neergelegd.”
Tuinzing was een sportief mens. Hij fietste, tenniste en liep met zijn vrouw Stella marathons. Tijdens zijn studententijd sloot hij zich aan bij de Groningse studentenroeivereniging Aegir. Hij blonk uit in roeien en maakte in 1972 deel uit van de Nederlandse ploeg (de ‘Aegir-acht’) tijdens de Olympische Zomerspelen in München, waar een aanslag plaatsvond op de Israëlische ploeg. Volgens Tuinzings zoon David heeft de aanslag niet veel impact gehad op het leven van zijn vader. Hij zegt: “Het frappante was dat mijn ouders een jaar later Israël, waar ze toen woonden, in allerhaast hebben moeten ontvluchten tijdens het uitbreken van de Jom Kippoer-oorlog op 6 oktober 1973. Ze zaten dus twee keer in korte tijd dicht op wereldgebeurtenissen, maar ze hebben er later eigenlijk nooit over gesproken.”
Bram Tuinzing beschikte over een natuurlijke autoriteit. “Het was niet nodig zijn stem te verheffen”, zegt Becking. “Hij was nooit boos, maar had wel een duidelijke mening of advies. En dat werd op de operatiekamer eigenlijk altijd opgevolgd. Hij had zelden ongelijk.”
Gedurende de laatste jaren leed Bram Tuinzing aan een ernstige vorm van dementie. Hij stierf op 11 januari 2024 op de leeftijd van 75 jaar.
