Hans Segaar (1931-2017)
Op 20 oktober overleed op 86-jarige leeftijd Hans Segaar, huisarts in ruste. Volgens een van zijn collega’s belichaamde Segaar de kern van het huisarts zijn: “Persoonlijke aandacht en zorg, langdurig en in de volle breedte van ons beroep.”
Tekst: Wout de Bruijne
Als jongetje hoorde Julius Johannes Segaar, Hans, zijn vader thuis vaak praten over wetenschappelijke onderwerpen. Segaar senior was biologieleraar in Amersfoort en werd later wetenschappelijk onderzoeker op het herseninstituut in Amsterdam. Dat is ongetwijfeld van invloed geweest op de keuze van Hans voor het gymnasium en de studie die hij daarna in 1952 begon. Het werd geneeskunde in Groningen.
Na zijn studie en het vervullen van zijn militaire dienstplicht kon Segaar in 1959 aan de slag als huisarts in de praktijk van Bert van den Berg in Amersfoort. In datzelfde jaar trouwde hij met Hermine Lion Cachet. Toen Segaar de praktijk kon overnemen, vestigde hij die aan huis, zoals in die jaren gebruikelijk was.
Dat huis was volgens de latere praktijkopvolger Wim Opstelten, ‘vol warmte en hartelijkheid’. In de toespraak die Opstelten in oktober hield tijdens de afscheidsbijeenkomst voor collega Segaar, noemde hij vooral het aanvankelijk samen rijden van visites een bijzondere ervaring. “Er werd tijdens de visiterondes uitbundig gezwaaid, over en weer. Patiënten zagen zijn auto al van ver aankomen, maar ook Hans had een scherp oog voor iedere voorbijganger. Niet zelden ging het raampje naar beneden: ‘Hoe gaat het met u? Ik zie dat u weer fietst, fijn dat de uitslag van het onderzoek helemaal goed was.’ En regelmatig schoof Hans aan voor een kopje koffie of een prakje stamppot. Hans was een huisartsonder de mensen.”
‘Het ging hem niet om wat de patiënten hadden, maar om wie ze waren’
Ook nadat Segaar definitief niet meer werkzaam was in de Amersfoortse praktijk, bleef hij informeren naar het wel en wee van zijn vroegere patiënten. “Niet uit nieuwsgierigheid, maar uit betrokkenheid”, memoreerde opvolger Opstelten. “Het ging Hans niet om wat de patiënten hadden, maar om wie ze waren. Waar in de huidige tijd beleidsdocumenten over visie en missie van de huisartsgeneeskunde over elkaar heen buitelen, zag ik in Hans de kern van ons vak: persoonlijke aandacht en zorg, langdurig en in de volle breedte van ons beroep.”
Naast interesse in zijn patiënten, toonde de arts ook aandacht voor zijn collega’s. Hij was jarenlang voorzitter van de plaatselijke huisartsenvereniging. Segaar was een betrokken familieman. Hij sportte zelf graag maar genoot net zoveel van sportwedstrijden waar de kinderen of de kleinkinderen aan meededen. Toen Hans Segaar ernstig ziek werd, vond hij veel troost bij zijn familie en in zijn geloof.
