Hartproblemen

Ruim twintig jaar geleden werd internist in opleiding Thiemo Veneman door de SEH gebeld voor een jonge buitenlandse man die aan ‘iets cardiaals’ leek te lijden.

Als beginnend arts-assistent in opleiding tot internist werd ik gebeld door de verpleegkundige van de spoedeisende hulp met de vraag of ik met spoed naar de SEH wilde komen.

Daar had een patiënt – het betrof een jonge man van 31 jaar oud – zichzelf gepresenteerd met ernstige klachten van pijn op de borst. Hij lag te kronkelen op de brancard en het zweet stond op zijn voorhoofd.

Ik spoedde mij naar de SEH en probeerde alvast te bedenken wat de differentiaaldiagnose kon zijn. Natuurlijk stond cardiale ischemie op de voorgrond, immers: treat first what kills first.

Het bleek te gaan om een buitenlandse man uit het nabijgelegen asielzoekerscentrum. Hij sprak gebrekkig Engels en was te onrustig om een degelijke anamnese te kunnen afnemen, maar hij greep naar zijn borst en kermde: “Pain, pain, pain.” Hij kon niets anders dan dat uitbrengen.

‘Geen afwijkingen en zeker geen tekenen van ischemie. Nu stond ik voor een moeilijk raadsel’

Gelukkig had de adequate verpleegkundige al een ‘verstoord’ ecg kunnen maken, waarop ik weliswaar een forse sinustachycardie, doch geen tekenen van infarct of van ischemie kon vinden. Ook was al bloed afgenomen voor onderzoek waarbij de hartenzymen met spoed werden aangevraagd. In de tussentijd kon ik vlot een thoraxfoto krijgen, die eveneens geen afwijkingen liet zien.

Terwijl de patiënt, al grijpend naar zijn borst en met het zweet op zijn voorhoofd, maar “pain, pain” bleef kermen, wachtte ik op de labuitslagen die in mijn perceptie weer veel te lang op zich lieten wachten.

Ik was eigenlijk bijna zeker dat dit toch iets cardiaals moest zijn. Eindelijk kwamen ze binnen, en … geen afwijkingen en zeker geen tekenen van ischemie. Nu stond ik voor een moeilijk raadsel.

Eerst ging ik weer even naar de patiënt toe om te proberen hem gerust te stellen: er waren in ieder geval geen tekenen van hartproblemen.

Nadat ik hem dat had uitgelegd, veranderde zijn vocabulaire en schreeuwde hij plotseling, terwijl de tranen over zijn wangen biggelden: “Oh, oh, my girl-friend …, she just left me!”

Ik kon de patiënt met een gerust hart ontslaan met de eindconclusie ‘exacerbatie zielenpijn’.

In de rubriek ‘Onvergetelijk‘ vertellen zorgprofessionals over een patiënt die hij of zij nooit vergeet.