IJzersterk
onvergetelijk / een man die ik nooit meer zal vergeten, al word ik 112
De herinnering aan haar oudste patiënt ooit geeft tandprotheticus Gerda Dekkers-Mirer nog steeds een bijzonder gevoel.
Mijn eerste kennismaking met meneer Bos vond plaats in 1993. Ik kreeg een verzoek voor een behandeling in een verzorgingstehuis voor het vervaardigen van een nieuwe gebitsprothese van deze, naar later bleek, 102-jarige bewoner. Wat direct opviel was de vitaliteit van deze man, die schertsend vaststelde dat dit wel zijn laatste nieuwe prothese zou worden.
Bij een nacontrolebezoek zat de heer Bos behoorlijk in de put; hij vond dat hij hard achteruitging. Ik vroeg hem wat er dan mankeerde, waarop hij vertelde dat zijn zicht verslechterde. Ik dacht meteen aan staar of dergelijke ouderdomsverschijnselen. Maar nee, hoor: het probleem was dat hij een leesbril moest gaan dragen. 102 jaar oud en dan een leesbril als een achteruitgang zien; het tekende meneer Bos.
Hij was 102 jaar oud en zag een leesbril als achteruitgang
In augustus 1999 werden we weer gebeld door de zoon van meneer Bos. Of wij nog eens naar zijn vader wilden komen, want hij wilde een nieuw gebit. Ik ging er heen en wat bleek: de heer Bos was gevallen en had zijn heup gebroken. Het was de vraag of het vervaardigen van een nieuwe prothese nog zinvol zou zijn, daar iedereen ervan uitging dat het niet lang meer zou duren voor we afscheid van hem moesten nemen. Ik adviseerde dan ook om de huidige prothese weer helemaal aan te laten passen, zodat hij er gewoon weer een tijd mee vooruit kon. Hier was iedereen het mee eens. Dus zo gezegd, zo gedaan, en meneer Bos was weer tevreden.
Zo verstreek er ruim een jaar tot ik november 2000 de deur van de wachtkamer opendeed. En wie zat daar tot mijn grote verbazing: meneer Bos, met zijn zoon. Inmiddels 109 jaar en vier maanden oud kwam hij de spreekkamer in, waarop hij meteen zei dat hij toch maar een nieuw gebit wilde. Ik antwoordde dat dat geen enkel probleem was en startte met de vervaardiging. De vraag was echter of de verzekering hiermee akkoord zou gaan, omdat een jaar geleden de bestaande prothese net uitgebreid was aangepast. Mocht dit niet zo zijn, dan maakte ik hem graag gratis.
Tijdens mijn contact met Het Anker, zijn verzekering (meneer Bos was namelijk oud-schipper), bleek toestemming geen enkel probleem. Als leuke bijkomstigheid kreeg ik te horen dat de op een-na-oudste man van Nederland ook bij hen verzekerd was.
De nieuwe prothese werd vervaardigd en meneer Bos heeft hier nog twee jaar van kunnen genieten. In november 2002 hebben wij de prothese nog een keer gerebased en op 16 december 2002 ontvingen wij de uitnodiging voor zijn crematie. Hij was de dag ervoor overleden op de leeftijd van 111 jaar en 156 dagen. Een man die ik nooit meer zal vergeten, al word ik 112.
