Kinderen van het ruige land

Emily Chatrou (Weert, 14 augustus 1967) is kinder- en jeugdpsychiater bij Care4kidz in Schimmert. Haar favoriete pil: Kinderen van het ruige land van de Nederlandse romanschrijver Auke Hulst.

Tekst: Frank van Kolfschooten | Beeld: De Beeldredaktie/Marcel van Hoorn

Kinderen van het ruige land is een schitterende autobiografische coming of age-roman”, zegt kinderpsychiater Emily Chatrou uit Heerlen. “Heel mooi hoe Hulst over zijn jeugd schrijft, over de pijn van opgroeien met een excentrieke, tekortschietende moeder, over wie hij toch liefdevol is. Ondanks alle tragiek is het ook een grappig boek.”

Kinderen van het ruige land gaat over de jongensjaren van Kai, die vlak voor zijn achtste verjaardag zijn vader verliest. Zijn moeder raakt het spoor bijster en verwaarloost haar vier kinderen, die vaak zichzelf moeten zien te redden in een bouwvallig huis op het platteland van Groningen. “Hulst beschrijft zeer beeldend wat zich daar afspeelt, zodat je helder voor je ziet onder welke schrijnende omstandigheden die kinderen leven, in een vervuild huis vol poezen met nestjes jongen”, zegt Chatrou. “Hij neemt je heel geloofwaardig mee in het denken en voelen van Kai in diverse fases van zijn jeugd, bijvoorbeeld hoe hij langzaam maar zeker zijn seksualiteit en talenten ontdekt.”

‘Heel mooi hoe Auke Hulst schrijft over de pijn van het opgroeien’

Vooral de veerkracht van Kai trof Chatrou. “Dat is iets wat me als kinderpsychiater ook altijd weer fascineert”, zegt ze. “Ik zie in mijn praktijk geregeld kinderen die opgroeien in een situatie die goed functioneren onmogelijk lijkt te maken, maar toch lukt het hun om zich te ontplooien. Diep van binnen zit er iets waardoor ze het juiste spoor kunnen vinden. Natuurlijk zijn er ook kinderen die dat minder goed lukt.” Als psychiater probeert Chatrou zulke kinderen een zet in de goede richting te geven. Herstelgericht werken is de kern, zicht krijgen op krachten en kwetsbaarheden van het kind en het gezin, op wat hen helpt en wat hen hindert. “Het is daarbij essentieel dat je authentiek bent en iets van jezelf laat zien. Je kunt een kind niet het hemd van het lijf vragen en zelf volledig blanco blijven.” 

Dat belang van authenticiteit ziet Chatrou terug in het boek. “Kai knapt meteen af op mensen die hem in een hokje proberen te plaatsen, ‘verwaarloosd kind’ bijvoorbeeld. Maar met mensen die hem het gevoel geven dat hij ertoe doet, maakt hij contact, die beroeren hem.”

En om contact maken. draait het uiteindelijk in haar vak, zegt Chatrou. “Daarvoor moet je de tijd kunnen nemen, in alle rust. Administratieve en organisatorische rompslomp en regeltjes maken dat soms lastig. Tijdens de gesprekken met soms zeer kwetsbare kinderen of gezinnen moet ik er met mijn volle aandacht bij zijn.”

Delen