Klinische blik

Voormalig anesthesist Bart Fontein denkt met een glimlach terug aan die ene patiënt in het Sint Lucas Ziekenhuis in Amsterdam, die zo’n veertig jaar geleden op zijn pad kwam.

Bezoek de operatiepatiënten voor morgen. Mijn laatste ‘klant’ staat nummer twee op de HNP-lijst, de lijst met rug-herniapatiënten. Pak zijn status en de secretaresse knikt kort in de richting van de wat schriel uitgevoerde man die eenzaam midden in de gang staat.

In het Sint Lucas Ziekenhuis werden destijds (en jarenlang) vrijwel alle HNP- operaties (vele honderden per jaar) onder epidurale anesthesie verricht. Patiënten waren daar minstens even tevreden over als wijzelf. En efficiënt was het ook: de epiduraal werd tevoren op de recovery ‘gezet’ en direct na de ingreep kwam de patiënt daar weer terug. Door deze zeer korte wisseltijden konden er meer patiënten per operatiedag geholpen worden.

Maar, puur intuïtief, wil ik deze patiënt toch liever narcose geven en dat stel ik hem dus voor. “Maar dokter, ik word toch met een prik in m’n rug verdoofd?” Ik verander van koers, want er waren geen objectieve redenen om van de epidurale anesthesie af te zien.

Het zou allemaal gekomen zijn door die prik in zijn rug

Volgende ochtend 08.15 uur. Recovery piept me: de tweede HNP wil tóch narcose. Aha… zie je wel, mijn klinische blik. Tevreden rep ik mij naar de recovery voor een infuus. We babbelen wat, het infuus gaat erin en ik kan ’t toch niet laten om te vragen naar het waarom van deze ommekeer.

“Meneer, gisteravond bood ik u narcose aan, maar u wilde per se een prik in de rug.” Ja, dat was waar, máár … op B9 was hij een ouwe makker tegen gekomen “en dat was schrikken!” Bij diens liesbreuk-operatie was van alles fout gegaan en dat zou allemaal gekomen zijn door “die prik in z’n rug”. En dus wil hij nu tóch liever onder narcose.

Maar dat is mijn eer te na én het is een intelligente man. Ik buig me (gezellig kletsend) wat ‘samenzweerderig’ naar hem toe. Zachtjes meld ik: “Vanavond ga ik niet meer naar huis. Ik blijf hier wonen in ’t Lucas Ziekenhuis.”

Verschrikt keek hij me aan. “Hoezo dan, dokter?”

“Nou, ik belde zojuist met een ouwe vriend van me en die heeft vorige maand op straat een ernstig ongeluk gehad. Dágen lag hij op de intensive care en nog steeds loopt ie mank! Mij krijgen ze de straat niet meer op!”

Diep was de stilte die volgde. Strak keek hij mij aan. “Ik wil tóch graag die epiduraal.”

In de rubriek ‘Onvergetelijk‘ vertellen zorgprofessionals over een patiënt die hij of zij nooit vergeet.