Rollercoaster

Coco Walstra, aios Oogheelkunde, krijgt nu nog steeds een brok in haar keel wanneer ze aan haar    ‘onvergetelijke’ patiënt denkt.  

Tekst: Coco Walstra Illustratie: Marcel Leuning 

Ik werk als arts-assistent Heelkunde op de SEH wanneer er een patiënte met intermitterende, onhoudbare buikpijn wordt aangekondigd. Ze is 34 jaar en heeft een blanco chirurgische voorgeschiedenis. De triageverpleegkundige geeft haar pijnstilling via het infuus en neemt bloed en urine af. De controles verraden hoge koorts en een lage bloeddruk en ik word gebeld om snel bij de patiënte te komen kijken. 

Als ik binnenkom, zie ik een obese jonge vrouw die er buitengewoon oncomfortabel uitziet. Ze wijst naar haar bekkenbodem en kreunt en kronkelt van de pijn. Ze houdt het bijna niet meer. Zodra ik mijn handen op haar buik leg, besef ik dat deze patiënte bij ons niet aan het juiste adres is. Ik voel een keiharde uterus die tot boven de navel reikt. Bij navraag ontkent ze zwanger te zijn. Ondertussen komen haar echtgenoot en haar zoontje (2) binnen. Ik deel mijn vermoedens met de patiënte en haar partner; ze zijn geschrokken, maar reageren bewonderenswaardig nuchter en positief op het nieuws dat er mogelijk een tweede kind aankomt. Ik loop naar buiten om te overleggen met de gynaecoloog. Net als ik wil bellen, gaat mijn sein af: het lab. Positieve zwangerschapstest en een torenhoog CRP.  

‘Zodra ik mijn handen op haar buik leg, besef ik dat deze patiënte bij ons niet aan het juiste adres is’

Patiënte wordt in toenemende mate van shock naar de afdeling Gynaecologie gebracht, waar zij in partu blijkt te zijn van een reeds overleden kindje en ze blijkt een ernstige intra-uteriene infectie te hebben. Ze gaat naar de OK voor een spoedsectio.  

De volgende dag lees ik het operatieverslag en beloop: patiënte is peroperatief nog dieper in shock geraakt en kreeg daar bovenop een ernstige oncontroleerbare fluxus. Ze is enkele uren later op de ic overleden. 

Ik heb gehuild. De schokkende gebeurtenissen die elkaar zo snel hebben opgevolgd voor deze jonge mensen zijn onvoorstelbaar: van gelukkig gezin dat geconfronteerd wordt met een onverwachte zwangerschap waarmee ze voorzichtig toch blij zijn, via een al overleden kindje, naar een ernstig zieke moeder die een spoedoperatie moet ondergaan en enkele uren later overlijdt.  

Ik krijg er ook vandaag, jaren later, nog een brok van in mijn keel. Ik hoop dat haar man en zoontje het goed maken.